Ταξιδεύοντας από το χωριό Ερήμη της Λεμεσού, προς τα ορεινά χωριά της επαρχίας, τα ονομαζόμενα «κρασοχώρια», στα 40 χιλιόμετρα θα βρεθείτε μπροστά στην κοίτη του ποταμού Χα-Ποτάμι. Περνώντας την γέφυρα στα 50 μέτρα θα συναντήσετε την δεξιά πάροδο που σας οδηγά στο χωριό Κισσούσα.
Ο δρόμος προς το χωριό είναι αδιέξοδος. Διανύει μια απόσταση 200 μέτρων και αυτό είναι όλο. Οκτώ σπίτια, μια εκκλησιά, ένα μικρό πάρκο, έξι κάτοικοι και μια ιστορία βαριά όσο το νησί ολόκληρο, είναι η Κισσούσα.
Για την ιστορία που φέρει το χωριό, δεν μιλά κανείς. Το «γιατί» η Κισσούσα έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, δεν θα το βρεις πουθενά γραμμένο.
Η Κισσούσα, από το 1960, έχει σκόπιμα(;) εγκαταλειφθεί από την πρόνοια του κράτους.
Το χωριό, μετά την συμφωνία του κράτους με την Αγγλία για παραχώρηση της μοναδικής πηγής πόσιμου νερού, από την οποία οι κάτοικοι του, υδροδοτούσαν τα σπίτια τους αλλά και πότιζαν τους αμπελώνες τους, άρχισε να εγκαταλείπεται.
Πρώτοι έφυγαν οι Τουρκοκύπριοι και μετά με τα χρόνια και οι Ελληνοκύπριοι, με αποτέλεσμα σήμερα να παραμένουν στην κοινότητα μόνο έξι μόνιμοι κάτοικοι.
Με τις προσπάθειες του κοινοτάρχη της Κισσούσας, του κ. Μαρνέρου, δημιουργήθηκε ένα μικρό πάρκο. Οι κατά καιρούς προσπάθειες του, για καθαρισμό και εξωραϊσμό του μοναδικού μονοπατιού μελέτης της φύσης, που υπάρχει στα βόρεια της κοινότητας , δεν έφεραν μέχρι σήμερα κανένα αποτέλεσμα.
Το τμήμα δασών, απαγόρευσε την κατασκήνωση και την ετοιμασία φαγητού, στην πανέμορφη πλατεία, όπου παλιά ήταν το στόμιο της κεφαλόβρυσης της Κισσούσας. Η μικρή περιοχή αυτή, με τα πανύψηλα πλατάνια και τους τρέμιθους, τον ποταμό και τις δεκάδες πηγές που αναβλύζουν νερό, μένει πεισματικά αναξιοποίητη, Το «γιατί» ας το απαντήσουν οι αρμόδιοι.
Μια άλλη περιοχή, τεράστιας ομορφιάς , όπου υπάρχουν πολλά πλατάνια, πάνω στα οποία αναρριχώνται δασικοί κισσοί, είναι η περιοχή που ευρίσκεται το αγγλικό αντλιοστάσιο του αγωγού που στέλνει το νερό από την κεφαλόβρυση στην βάση των Άγγλων στο Ακρωτήρι.
Στην ίδια περιοχή, στην κώμη ενός κατακόρυφου κρημνού, που αποτελεί και την ανατολική όχθη του ποταμού, φωλιάζουν χιλιάδες πουλιά. Οι «φωνές» τους ακούγονται από πολύ μακριά, καθώς το ένα προσπαθεί να εξασφαλίσει καλύτερη θέση από το άλλο.
Στην αυλή της εκκλησίας των Αγίων Σέργιου και Βάκχου υπάρχει κάτι το μοναδικό για την Κύπρο. Ένας τεραστίων διαστάσεων Τρέμιθος, με ηλικία που υπολογίζεται πέραν των οκτακοσίων χρόνων, σκεπάζει τον ναό και το μεγαλύτερο μέρος του παρακείμενου κοιμητηρίου. Οι διαστάσεις του δένδρου, είναι τέτοιες που επιτρέπουν σε άλλα φυτά, κυρίως άγρια κρίνα, να φυτρώνουν στις διακλαδώσεις των κλάδων του.
Η κοινότητα της Κισσούσας θα μπορούσε κάτω από άλλες συνθήκες να είχε εξελιχτεί σε έναν καταπληκτικό εκδρομικό προορισμό με κάποιο δασικό πάρκο. Αντί αυτού, η τόση ομορφιά «κρύβεται» και «αποσιωπάται» από τις αρχές. Οι λόγοι μάλλον κρύβονται στις συμφωνίες για την παραχώρηση των αποκλειστικών δικαιωμάτων στο νερό της κεφαλόβρυσης στους Άγγλους.
