Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος το 1191 εισέβαλε στη Κύπρο με τεράστια στρατιωτική δύναμη και μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να εξοντώσει κάθε αντίσταση των Βυζαντινών μπαίνοντας νικητής στην πρωτεύουσα του νησιού. Στην συνέχεια πούλησε την Κύπρο στο Φράγκο βασιλιά της Παλαιστίνης.
Οι Φράγκοι μοίρασαν τη Κύπρο σε φέουδα και τα ανάθεσαν σε πλούσιους Ευγενής να τα διαχειρίζονται. Ένα από αυτά τα φέουδα ήταν και η περιοχή που σήμερα είναι κτισμένο το χωριό Συλίκου και το οποίο το ονόμασαν τότε «Συρία». Στην άκρη οροπεδίου που δέσποζε της κοιλάδας του ποταμού Κούρη έκτισαν τον οικισμό τους και τον οχύρωσαν με ψηλά τείχη.
Η επιλογή της περιοχής αυτής δεν ήταν τυχαία. Παρόλο που βρίσκεται σε υψόμετρο 650 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, αποτελείται από μεγάλες και πολύ εύφορες κοιλάδες οι οποίες διατρέχονται από τρεις διαφορετικές πηγές.
Γύρω από το περιτειχισμένο Βασίλειο, δημιουργήθηκαν διάφορα μικροί οικισμοί οι κάτοικοι των οποίων ασχολούνταν στους αγρούς που τους παραχωρούσε ο φεουδάρχης. Βασική καλλιέργεια ήταν το αμπέλι και πιο μετά η ελαιοκαλλιέργεια και η παραγωγή αμυγδάλων. Πολύ αργότερα οι οικισμοί ενώθηκαν και δημιούργησαν το χωριό Συλίκου, έτσι εξηγείται και ο μεγάλος αριθμός εκκλησιών (14) που υπήρχαν στο χωριό
Τα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής και η καλή αποστράγγιση που προσφέρουν, οι λίγες βροχές και ο κατάλληλος προσανατολισμός των αγρών που παρέχει πλήρη ηλιοφάνεια στο αμπέλι καθ όλη την διάρκεια της μέρας έχει σαν αποτέλεσμα την πλούσια παραγωγή των μαύρων και άσπρων σταφυλιών από τα οποία εξάγεται το πιο γλυκό κρασί στον κόσμο, η Κουμανταρία.
Αυτό το κρασί, στάθηκε η αιτία για να κατακτηθεί 4 αιώνες αργότερα η Κύπρος από τους Οθωμανούς. Ο εκκεντρικός Σουλτάνος της Τουρκίας όταν άκουσε ότι στην Κύπρο παράγεται το πιο γλυκόπιοτο κρασί στον κόσμο, κατέκλυσε τις ακτές της με τα ασκέρια του , οδηγώντας το νησί στην πιο σκληρή και στείρα κατοχή που είχε ποτέ. Αφού κατέκτησε όλα τα χωριά έμεναν δύο που τα στρατεύματα του δεν μπορούσαν να βρουν δρόμο προς αυτά.
Τα χωριά ήταν ο Άγιος Γεώργιος Συλίκου και η ίδια η Συλίκου, τα οποία προστατεύονταν από ανατολικά από το αδιάβατο του ποταμού Κούρη και από δυτικά από πανύψηλες βουνοκορφές οι οποίες καλύπτονταν από πυκνά δάση. Μετά από πολλές προσπάθειες, ο στρατός του Σουλτάνου βρήκε διάβαση από το χωριό Κουκάς που βρίσκεται βόρεια της Συλίκου.
Όταν μαθεύτηκε ότι ο στρατός των Τούρκων κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο του ποταμού, οι κάτοικοι μαζεύτηκαν στην εντός των τειχών περιοχή και μαζί με τους Φράγκους πολέμησαν τους Τούρκους. Η μάχη ήταν τόσο σκληρή όσο και φονική. Τα άλογα των Μωαμεθανών βούλιαζαν μέχρι την κοιλιά μέσα στο χώμα που είχε ποτιστεί με το αίμα των Κυπρίων. Μετά από πολύμηνη πολιορκία, οι Τούρκοι κατάφεραν να ρίξουν τα τείχη και να μπουν στον οικισμό.
Όταν ο κουρνιαχτός της μάχης καταλάγιασε δεν υπήρχε τίποτα όρθιο σε ολόκληρο το βασίλειο της Συρίας εκτός από τους αμπελώνες και τους ελαιώνες. Οι άνθρωποι σφαγιάστηκαν. Τα σπίτια γκρεμίστηκαν και οι Ναοί χαλάστηκαν εκ θεμελίων.
Αφού η Τούρκοι επικράτησαν σε όλο το νησί, η περιοχή της Συρίας η όπως ονομάστηκε με παράφραση αργότερα «Συρκά» παραχωρήθηκε στην εκκλησία για να την διαχειρίζεται. Με τον καιρό άρχισαν να συρρέουν αγρότες από άλλα μέρη του νησιού και η Συλίκου ξαναζωντάνεψε.
Κτίστηκαν νέα σπίτια με ασβεστολιθική πέτρα και νέα καμπαναριά ορθώθηκαν στον ουρανό της Συλίκου. Οι νέοι κάτοικοι δούλευαν στους αμπελώνες και ελαιώνες που φύτεψαν οι Φράγκοι και ευημερούσαν. Το νερό από τις πηγές πότιζε τα περιβόλια και τους αγρούς, μεταμορφώνοντας το τοπίο σε παραδείσιο.
Βλέπονταν οι Τούρκοι την ευημερία των κατοίκων θέλησαν να επωφεληθούν. Έστειλαν Τούρκικο πληθυσμό στο χωριό μετατρέποντας το σε μικτό. Για να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μετέτρεψαν την εκκλησία της Αγίας Σοφίας που βρισκόταν στο κέντρο του χωριού, σε τζαμί. Οι Τούρκοι ζούσαν στη Συλίκου μέχρι και το 1974 όταν και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους και έφυγαν για τις κατεχόμενες από τη Τουρκία περιοχές του νησιού.
Σήμερα η Συλίκου, παρόλο που πολλά σπίτια είναι εγκαταλελειμμένα και ερειπωμένα, αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα χωριά του νησιού. Είναι κτισμένο στις πλαγιές δύο μικρών λόφων που ανάμεσα τους υπάρχει μεγάλη σε έκταση κοιλάδα, φυτεμένη με πολύ παλιές ελιές τις γνωστές «φραγκοελιές» οι οποίες με το μέγεθος των κορμών τους σου προκαλούν θαυμασμό.
Οι δρόμοι και οι πλατείες είναι όλα λιθόστρωτα. Τα σπίτια, ακόμη και αυτά που είναι εγκαταλελειμμένα είναι κτισμένα με πέτρα και με στη βάση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που συναντάμε στις ημιορεινές περιοχές του νησιού. Υπάρχουν θεματικά μουσεία και εργαστήρια, μέσα από τα οποία μπορείς να δεις και να μάθεις όλα όσα αφορούν την παραγωγή ελαιολάδου και Κουμανταρίας.
Υπάρχουν 4 ιστορικές εκκλησίες. Η κύρια εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο και οι άλλες 3 είναι η Παναγία της Συρκάς, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Άγιος Δημήτριος.
Υπάρχουν 3 πηγές πόσιμου νερού :Η πηγή της Παναγίας της Συρκάς, η Λαυρανια πηγή και η τρίτη βρίσκεται βορειοδυτικά του χωριού κοντά στον δρόμο προς το εξωκλήσι της Αγίας Μαύρης.
