Ήταν το 1967 και στο μικρό νησί της Κύπρου, μαινόταν η δεύτερη στη σειρά Τουρκοκυπριακή ανταρσία που σκοπό είχε την διχοτόμηση του. Η Εθνοφρουρά με τα λιγοστά πολεμικά μέσα που είχε στην διάθεση της, προσπαθούσε να διατηρήσει την ενότητα του νησιού και να εξοντώσει τους Τουρκοκυπριακούς θύλακες που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορα μέρη της επικράτειας του.
Ξημερώματα της 15ης Νοεμβρίου δόθηκε διαταγή στην 32ην Μοίρα καταδρομών να επιχειρήσει και με κάθε θυσία να καταλάβει μικρόν λόφο με το κωδικό όνομα «ύψωμα 124» και να εξοντώσει τους Τούρκους που οργανωμένοι στην κορυφή παρεμπόδιζαν την ασφαλή δίοδο της Εθνικής Φρουράς προς τον Τουρκοκυπριακό θύλακα του Αγίου Θεοδώρου.
Ο καταδρομέας λοχίας Ευμένιος Παναγιώτου από το χωριό Πάχνα της επαρχίας Λεμεσού, επικεφαλής μικρής ομάδας καταδρομέων, προχώρησε προς το ύψωμα και με ορθή στρατηγική και χωρίς απώλειες κατάφερε να ανεβεί στην κορυφή και να εξουδετερώσει τους Τούρκους.
Με το τέλος της μάχης ο Ευμένιος συγκέντρωσε τους άντρες του στην κορυφή για να πάρει παρουσίες. Τότε ακούστηκαν πυροβολισμοί από το μέρος όπου βρισκόταν πυκνός θάμνος, μέσα στον οποίο υπήρχε κρυμμένος Τούρκος ανταρσίας.
Οι καταδρομείς ανταπέδωσαν τα πυρά σκοτώνοντας τον Τούρκο και αμέσως μετά διαπίστωσαν ότι ο λοχίας τους ήταν νεκρός.
Το 2002 στην κορυφή του μικρού λόφου, οι σύνδεσμοι καταδρομών, έκτισαν μνημείο για να τιμήσουν τους νεκρούς συντρόφους τους, δίνοντας σε αυτό το όνομα του λοχία που σκοτώθηκε στο ίδιο σημείο. Το ονόμασαν «Μνημείο Καταδρομέων Ευμένιος Παναγιώτου».
