Το εξωκλήσι Άγιος Γεώργιος ο Μακρύς βρίσκεται κτισμένο στην κορυφή χαμηλού υψώματος, από την οποία δεσπόζει από βόρεια των Αλυκών της Λάρνακας αλλά και μεγάλου μέρους των παλαιών συνοικιών της Σκάλας. Πρόκειται για μικρό Ναό ο οποίος μέχρι να πάρει την σημερινή μορφή του, έχει περάσει μέσα από πολλές βίαιες καταστροφές λόγω πειρατών, ανοικοδομήσεις, μετατροπές και ανακαινίσεις.
Είναι Βυζαντινού ρυθμού και φέρει σχήμα συντετμημένου εγγεγραμμένου Σταυρού. Έχει οικοδομηθεί με πελεκημένους ασβεστολιθικούς πωρόλιθους και σκεπάζεται από κεραμίδια Βυζαντινού τύπου. Φέρει επιβλητικό τρούλο, πάνω στον οποίο υπάρχουν 4 παράθυρα φωτισμού. Σήμερα στον Ναό υπάρχουν 2 είσοδοι από μία στον δυτικό και νότιο τοίχο.
Η είσοδος στον δυτικό τοίχο είναι ορθογώνια και ευθυτενής και κλείνει από δίφυλλη και ξύλινη πόρτα. Η είσοδος στον νότιο τοίχο σχηματίζεται από πελεκημένους ασβεστολιθικούς κύβους και στο ανώφλι σχηματίζει οξυκόρυφη καμάρα.
Εσωτερικά η τοιχοποιία έχει καλυφθεί με γυψοκονίαμα, εκτός από το σημείο όπου υπάρχει νωπογραφία του Αγίου Γεωργίου. Το Ιερό χωρίζεται από το σώμα του Ναού από ξυλόγλυπτο τέμπλο, πάνω στο οποίο εμφανίζονται εικόνες από την Άμπελο αλλά και Χριστιανικές μορφές. Φέρει δε 6 φορητά εικονίσματα.
Το προσωνύμιο "Μακρύς" ή "Μακρής" έχει δοθεί στον Άγιο Γεώργιο λόγω της μεγάλης απόστασης που είχε τότες από τις παλαιές συνοικίες της Λάρνακας, που ήταν η Σωτήρα και ο Άγιος Ιωάννης. Για τον αντίθετο ακριβώς λόγο έχει δοθεί σε μία άλλη εκκλησία της Λάρνακας, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στις δύο πιο πάνω συνοικίες, το προσωνύμιο "Άγιος Γεώργιος ο Κοντός".
Γιατί όμως έχει κτιστεί από την αρχαιότητα στο συγκεκριμένο σημείο ένας Χριστιανικός Ναός, αφού η Λάρνακα βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακρυά;
Η Χριστιανική Αγιότητα του χώρου αρχινά πολλούς αιώνες πριν από το σήμερα, κάπου στον 7ον μ.χ. αιώνα, όταν στην κορυφή του μικρού υψώματος και σε πολύ μικρή απόσταση από το λεηλατημένο και ερειπωμένο Ιερό της Θεάς Άρτεμις, κτίζεται τρίκλιτη βασιλική η οποία με τη σειρά της λεηλατείται και καταστρέφεται εκ θεμελίων των 10ον μ.χ. αιώνα από τους πειρατές που ρήμαζαν τα νότια παράλια της Κύπρου.
Στις αρχές του 13ου αιώνα, στην ίδια περιοχή κτίζεται οικισμός με το όνομα "Αγρίνου" και στην θέση της παλαιάς βασιλικής κτίζεται Ναός ο οποίος αφιερώνεται στον Άγιο Γεώργιο, ενώ οι κάτοικοι του ασχολούνται κυρίως με την συλλογή αλατιού από τις Αλυκές και το κυνήγι Αγρινών, που αφθονούσαν στα πευκοδάση που κάλυπταν τότε την περιοχή τους.
Τον 15ον αιώνα, οι Ενετοί που αντικατέστησαν τους Φράγκους στις ανατολικές περιοχές του νησιού, ανάθεσαν στον Φεουδάρχη της Αραδίππου την εκμετάλλευση των Αλυκών, παραχωρώντας σε αυτόν τα τότε χωριά, Βούδας (Καλό Χωριό), Λειβάδια, Παναγία του Γεννάτου, Μενεού, Δρομολαξιά, Λάρνακα, Κίτι και τον Άγιο Γεώργιο της Άρπερας. Έτσι από τότες, μέχρι και σήμερα, οι Αραδιππιώτες θεωρούνται σαν οι κύριοι εκμεταλλευτές των Αλυκών και της συλλογής αλατιού από αυτές.
Οι άνθρωποι που κατέφθαναν στις Αλυκές, είτε για να εργαστούν είτε για να αγοράσουν αλάτι, κατέληγαν στην αυλή του Ναού του Αγίου Γεωργίου, έτσι πολύ σύντομα ο Ναός επεκτάθηκε και μετατράπηκε σε Μονή. Εσωτερικά ολόκληρη η τοιχοποιία καλύπτεται από νωπογραφίες και στο δυτικό μέρος προστίθεται Νάρθηκας.
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Μονή εγκαταλείπεται από τους μοναχούς της και ερειπώνεται. Η αγάπη των Σκαλιωτών κράτησε όρθιο τον Ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο και έδωσε πλέον το προσωνύμιο "Μακρύς" και κατά εκατοντάδες κάθε μέρα τον επισκέπτονται συνεχίζοντας έτσι την μακραίωνη παράδοση τους.
Στα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, στον Ναό τελείται η τελευταία αναδόμηση του, στην οποία αφαιρείται από τα δυτικά ο Νάρθηκας, κλείνουν 2 είσοδοι και κατεδαφίζονται τα κελιά. Έτσι σήμερα αν επισκεφτείτε τον Άγιο Γεώργιο τον Μακρύ, θα δείτε ένα υπέροχο Βυζαντινό οικοδόμημα.
Ο Ναός είναι πάντοτε ανοικτός και αλίμονο αν φεύγοντας δεν σβήσετε τα κεριά που θα έχετε ανάψει. Κατά την δική μας επίσκεψη το Μανουάλι ήταν γεμάτο από αναμμένα κεριά, ενώ ο κόσμος πηγαινοερχόταν συνέχεια για να προσκυνήσει.
