Βορειοανατολικά των Λευκάρων και μέσα στην κοιλάδα του ποταμού Συρκάτη, υπάρχει ακόμη ένα μεσαιωνικό πέτρινο γεφύρι 2 τόξων, το οποίο λανθασμένα θεωρείται σαν Ενετικό. Το γεφύρι αποτελεί κτίσμα των Φράγκων και έχει κτιστεί 2 αιώνες νωρίτερα από την παρουσία των Ενετών στο νησί.
Για να καταλάβουμε τη χρησιμότητα αλλά και την αναγκαιότητα της ύπαρξης του γεφυριού θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο και στην εποχή εκείνη όπου στο νησί, μετά την απόφαση του τότε Βυζαντινού Αυτοκράτορα να προικοδοτήσει την ίδρυση Βυζαντινών Μοναστηριών με μεγάλες εκτάσεις γης, παρουσιάζεται ένας πρωτοφανής οικοδομικός οργασμός. Στην περιοχή των Λευκάρων ανοίγονται λατομεία μέσα από τα οποία αφαιρούσαν έτοιμο δομικό υλικό, όπως ήταν η πολύ γνωστή μέχρι και σήμερα αλλά και μοναδική στο είδος της, "πέτρα των Λευκάρων".
Την ίδια εποχή, νοτιοανατολικά του χωριού κτίζεται μεγάλο μοναστήρι το οποίο αφιερώνεται στον Αρχάγγελο Μιχαήλ και γύρω από αυτό κτίζονται αρκετά παρεκκλήσια και ένας μικρός οικισμός, ο οποίος πολύ αργότερα ονομάστηκε "Κάτω Λεύκαρα".
Το χωριό, ο οικισμός, το μοναστήρι αλλά και οι άνθρωποι ζούσαν και ευημερούσαν μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτα ασφαλή τόσο από φυσικές όσο και από ανθρώπινες καταστροφές και επιδρομές. Βορειοανατολικά υπήρχε η κοιλάδα του ποταμού Συρκάτη η οποία με την τεράστια υψομετρική διαφορά που είχε με το χωριό αποτελούσε απροσπέλαστο τείχος. Βόρεια υπήρχαν πυκνά και αδιάβατα Πευκοδάση που κάλυπταν ολόκληρη την περιοχή από το χωριό μέχρι και την ψηλότερη κορυφή "Κιόνια". Νοτιοδυτικά υπήρχε η παράξενη, με τεράστιες και πολύ απότομες υψομετρικές διαφορές, άσπρη λοφοσειρά από όπου αφαιρούσαν τα δομικά υλικά.
Το 1192 και μετά που το νησί πέρασε στα χέρια των Φράγκων, καταργείται το δουλοκτητικό σύστημα και εφαρμόζεται το φεουδαρχικό. Το νησί χωρίζεται σε τμήματα (φέουδα) και αυτά δίνονται σε Φράγκους ευγενείς που μεταφέρθηκαν από την τότε Παλαιστίνη και οι οποίοι είχαν χάσει τις περιουσίες τους στις αποτυχημένες Σταυροφορίες. Οι άνθρωποι καλλιεργούν τις γεωργικές εκτάσεις των φέουδων ελεύθεροι αλλά πληρώνουν βαρύτατους φόρους προς τους φεουδάρχες. Η ανατολική εκκλησία, δέχεται φοβερές και αφόρητες πιέσεις από τους Λατίνους και ουσιαστικά στο τέλος αντικαθίσταται από την δυτική.
Τον 13ον μ.χ. αιώνα, ο φεουδάρχης γεφυρώνει τον ποταμό Συρκάτη, κτίζοντας πέτρινο γεφύρι 2 τόξων. Ουσιαστικά με αυτήν του την κίνηση διπλασιάζει τις αρόσιμες εκτάσεις στο φέουδο του, αφού πλέον είναι μπορετό το "δρασκέλισμα" του ποταμού και η καλλιέργεια των πέρα της βόρειας όχθης, γεωργικών εκτάσεων. Κοντά στο γεφύρι κτίζει πέτρινο νερόμυλο και τον συνδέει με το χωριό με μαιανδρικό δρόμο ο οποίος διασχίζει μεγάλους ελαιώνες,οι οποίοι υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
Στα πρώτα χρόνια την Οθωμανικής κατοχής του νησιού που ακολούθησε τους Φράγκους, στην περιοχή των Λευκάρων, η οποία εξακολουθεί ακόμη να αποτελεί απόρθητο φρούριο, καταφεύγει μεγάλος αριθμός ανθρώπων με σκοπό να βρουν προστασία από τις βαρβαρότητες των Τούρκων. Στην κοιλάδα του ποταμού, δημιουργούνται αρκετοί οικισμοί και οι χιλιάδες κάτοικοι τους, δουλεύουν και ευημερούν καλλιεργώντας τεμάχια γης, τους "κλήρους" όπως λέγονταν, που τους παραχωρούσε έναντι πολύ μικρού ενοικίου, το μοναστήρι του Αρχαγγέλου.
Οι Οθωμανοί, για πολλά χρόνια, πάσχιζαν να βρουν δίοδο προς τα Λεύκαρα με σκοπό να υποτάξουν τους κατοίκους τους αλλά αυτό στεκόταν αδύνατο κάθε φορά που το επιχειρούσαν. Ακόμη και όταν ολόκληρο το νησί είχε περάσει στα χέρια τους, μετά που οι Ενετοί τους το παρέδωσαν χωρίς καμιά αντίσταση, τα Λεύκαρα ήταν ελεύθερα.
Για κακή τύχη των κατοίκων του χωριού αλλά και των οικισμών της κοιλάδας, στο νησί επικράτησαν συνεχόμενα άνομβρα χρόνια. Το νερό του ποταμού στέρεψε και οι Οθωμανοί βρήκαν διάπλατα ανοικτή την δίοδο που τους παρείχε πλέον η ξηρή κοίτη και τους οδηγούσε στο γεφύρι και στην κοιλάδα με τους οικισμούς. Οι σφαγές ανθρώπων που ακολούθησαν ήταν ολοκληρωτικές και το αίμα που χύθηκε τόσο πολύ που και η ίδια η γης δεν προλάβαινε να το απορροφήσει.
Την σφαγή των ανθρώπων ακολούθησαν καταρρακτώδεις βροχές, γεμίζοντας και πάλι την κοίτη του ποταμού με νερό. Με την διαφορά ότι τώρα το νερό ήταν κόκκινο αφού μαζί του είχε παρασύρει και το αίμα των σφαγιασθέντων, το οποίο η γης προηγουμένως το είχε αποβάλει (είχε συρκάσει). Από τότε ο ποταμός ονομάζεται "Συρκάτης".
Σήμερα, το μεσαιωνικό γεφύρι "στέκει" απέναντι από τα ερείπια του αρχαίου νερόμυλου και γεφυρώνει έναν ποταμό ο οποίος δεν μεταφέρει νερό στην κοίτη του, λόγω της δημιουργίας φράγματος λίγα χιλιόμετρα δυτικότερα. Δεν παύει όμως σε καμιά περίπτωση από το να αποτελεί ένα σπουδαίο μνημείο το οποίο περιμένει από τον άνθρωπο να δείξει την κατάλληλη ευαισθησία και να το "ελευθερώσει" από την άγρια βλάστηση.
