Στον δρόμο Παλαιχωρίου – Αγρού και πάνω στις κακοτράχαλες βουνοπλαγιές της Παπούτσας, υπάρχει μικρό ξωκλήσι το οποίο είναι αφιερωμένο στην Αγία Κυριακή. Το έκτισαν εις μνήμην του Οικονόμου Παπαχριστόδουλου Αυγουστή, ο οποίος ήταν μέλος και αγωνιστής του Ενωτικού αγώνα 1955-59.
Στον ίδιο χώρο, έκτισαν ακόμη ένα ξωκλήσι το οποίο αφιέρωσαν στους Αγίους Χριστίνη και Χριστιανό. Ανατολικά από τα δύο ξωκλήσια, ένα χάλκινο άγαλμα είναι αφιερωμένο στις ηρωικές γυναίκες της Πιτσιλιάς που αντιστάθηκαν με τον δικό τους τρόπο στον Άγγλο κατακτητή.
Εξωκλήσι Αγίας Κυριακής:
Πρόκειται για μονόκλιτο Ναό, ο οποίος φέρει δίρριχτη, οξυκόρυφη και ξύλινη κεραμοσκεπή στέγη. Τα κεραμίδια είναι επίπεδα, αγκιστρωτά. Είναι κτισμένος με ακανόνιστη πέτρα Τροόδους με αποτέλεσμα ανάμεσα στις πέτρες να δημιουργείται μεγάλος αρμός, τον οποίο έχουν γεμίσει με κεραμικούς σχιστόλιθους. Φέρει 3 εισόδους, 2 στον νότιο τοίχο και μία στον δυτικό. Η αψίδα του Ιερού σχηματίζεται μόνο εσωτερικά και έτσι ο Ναός έχει σχήμα ορθογώνιο. Το καμπαναριό ορθώνεται σαν συνέχεια της βόρεια τοιχοποιίας και αποτελείται από 2 πέτρινες καμάρες που στην κορυφή σχηματίζουν ημικυκλική καμάρα και πάνω σε αυτήν υπάρχει ξύλινος Σταυρός. Φέρει 1 χειροκίνητη καμπάνα.
Εσωτερικά η τοιχοποιία είναι καλυμμένη εξολοκλήρου με τοιχογραφίες. Το δάπεδο είναι καλυμμένο με εργοστασιακά κατασκευασμένες τετράγωνες κεραμικές πλάκες. Με τις ίδιες πλάκες καλύπτεται και το δάπεδο του Ιερού, το οποίο είναι υπερυψωμένο κατά 1 σκαλοπάτι.
Εξωκλήσι Χριστίνης και Χριστιανού:
Είναι κτισμένο με πέτρα Τροόδους δυτικά από το ξωκλήσι της Αγίας Κυριακής. Είναι μικρός Ναός που φέρει 2 εισόδους και είναι πανομοιότυπος με αυτό της Αγίας Κυριακής.
Μνημείο Αγωνίστριας της Πιτσιλιάς:
Όταν το 1955 ο Γρηγόρης Αυξεντίου με μια δράκα αμούστακα παιδιά, όρθωναν το ανάστημα τους προτάσσοντας σαν ασπίδα τα στήθια τους και κρατώντας σαν σημαία το όραμα τους για την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα, κανένας δεν περίμενε ότι αυτή η «τρέλα» μερικών παιδιών θα μετουσιωνόταν σε παλλαϊκό ξεσηκωμό.
Από άκρη σε άκρη του νησιού, όλος ο Λαός αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο ενάντια στον κατακτητή. Σημαντική συμβολή σε αυτόν τον αγώνα είχαν οι Ελληνόμορφες γυναίκας της Πιτσιλιάς. Τα χωριά της Πιτσιλιάς, σκαρφαλωμένα στις κακοτράχαλες πλαγιές των βουνών Παπούτσα και Μαδαρή, φάνταζαν απόρθητα φρούρια στα μάτια των Άγγλων.
Πάνω σε αυτές τις πλαγιές, σκαρφάλωναν οι γυναίκες της Πιτσιλιάς, κρατώντας στο ένα χέρι την Ελληνική σημαία και με το άλλο πετροβολούσαν τον εχθρό. Είχαν μετατρέψει την Πιτσιλιά σε φόβο και τρόμο για κάθε Άγγλο στρατιώτη και παράλληλα μια περιοχή με σχετική ασφάλεια για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ.
Στον προαύλιο χώρο της εκκλησία της Αγίας Κυριακής, ανάμεσα σε αμπελώνες και φρουτόδεντρα, που φυτρώνουν πάνω στην κακοτράχαλη πλαγιά της Παπούτσας, έκτισαν ένα μνημείο. Έκτισαν μνημείο για να τιμήσουν τον αγώνα της αγωνίστριας της Πιτσιλιάς.
Πήραν χαλκό από τα σπλάχνα της γης που την γέννησε και σχημάτισαν την μορφή της. Πήραν σκληρή πυριτική πέτρα μέσα από την ραχοκοκαλιά της Παπούτσας και της έφτιαξαν τόπο να σταθεί και αυτή ξεπετάγεται μέσα από την Γης με το ένα χέρι υψωμένο να προσπαθεί να κρατήσει τη Ελληνική σημαία και με το άλλο, σφιγμένο δυνατά στο στήθος της, λες και θέλει να γίνει ένα με την πέτρα που έδωσε νόημα και σκοπό στην ζωή της.
