Βερεγγάρια, το άλλοτε στολίδι, όχι μόνο της Κύπρου αλλά και παγκόσμια. Το ξενοδοχείο που φιλοξένησε βασιλείς και πρίγκιπες. Ο χώρος ξεκούρασης και διασκέδασης για κάθε «γαλαζοαίματο». Βερεγγάρια. Το ξενοδοχείο που το «καταράστηκαν» οι Θεοί, πριν ακόμα οικοδομηθεί. Βερεγγάρια. Το στοιχειωμένο ξενοδοχείο που δεσπόζει του δάσους Πάφου.
Άρχισε να κτίζεται το 1927 πάνω σε κορυφή λόφου που δέσποζε του δάσους τόσο νότια, όσο δυτικά αλλά και προς βόρεια. Στα «πόδια» του απλωνόταν το χωριό Πρόδρομος. Του έδωσαν την ονομασία «Το σπίτι των Θεών». Η ονομασία το στοίχειωσε. Οι Θεοί «προσεβλήθησαν» και θέλησαν να τιμωρήσουν τους «βλάσφημους». Ακολούθησε παρατεταμένος βαρύς χειμώνας. Τα πλοία, δεμένα στα λιμάνια, αδυνατούσαν να μεταφέρουν υλικά για την αποπεράτωση του. Οι κτήτορες του στον χρόνο επάνω και αφού το κτήριο έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές από τις βροχές, το κατεδαφίζουν.
Αλλάζουν όνομα και το ξανακτίζουν. Του δίνουν όνομα Βασιλικό. Βερεγγάρια. Βασίλισσα και Γυναίκα του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Το ντύνουν με πέτρα και σκαλίζουν αναγεννησιακά μπαλκόνια. Φέρνουν το καλύτερο μάρμαρο και επενδύουν τις σκάλες και τα δωμάτια. Οι αίθουσες τεράστιες με τζάκια, θέατρα, παίγνια. Οι αυλές με πισίνες, «ντυμένες» με τα πιο ακριβά και γυαλιστερά μάρμαρα. Έκτιζαν ένα σπίτι για τους ανθρώπινους θεούς και ήθελαν να ήταν το καλύτερο.
Όταν τελείωσε, φάνταζε στο Κυπριακό τοπίο, σαν ανάκτορο βγαλμένο μέσα από τις σελίδες της ιστορίας. Υπέρλαμπρο. Ανοίγοντας τις πύλες του, δεν προλάμβανε να υποδέχεται ανθρώπους από όλο τον κόσμο, που έρχονταν για την χλιδή και την διασκέδαση που πρόσφερε το ξενοδοχείο.
Η τεράστια αίθουσα θεάτρου, ποτέ δεν ήταν αδειανή. Η μία παράσταση διαδεχόταν την άλλη, μέρα και νύχτα. Τα υπόγεια καμαρίνια των ηθοποιών, αντιλαλούσαν από τα χαρούμενα γέλια των γυναικών.
Ένα βράδυ, μετά από μια παρατεταμένη χιονοθύελλα, κτύπησε το κουδούνι του Βερεγάρια. Ο υπάλληλος υποδοχής, άνοιξε την πόρτα και είδε να στέκει πίσω από αυτήν ένας μελαψός άνθρωπος. Δύο μέτρα ύψος. Ένα μέτρο πλάτη. Χέρια σας αμόνια. Τον πέρασε στην αίθουσα αναμονής. Περίμενε στην πόρτα για να δει αν τον συνόδευε κανείς. Κοίταξε μέσα στο παγερό σκοτάδι μα δεν είδε τίποτα.
-Οι αποσκευές μου θα έλθουν αύριο. Του είπε ο μελαψός γίγαντας και συνέχισε δίνοντας σε αυτόν ένα μεγάλο μάτσο Αγγλικές Λίρες. Κράτησε μου όλα τα δωμάτια της δυτικής πτέρυγας.
Χειμώνας ήταν, τα δωμάτια αδειανά, του τα έδωσε. Από εκείνη την στιγμή άρχισαν όλα. Την μια, κάποια νεαρή, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας βρέθηκε πνιγμένη στην πισίνα του ξενοδοχείου. Την άλλη, νεαρός πηδάει από τον τέταρτο όροφο και σκοτώνεται. Ζευγάρι που μόλις ήλθε στο ξενοδοχείο, βρήκε φρικτό θάνατο, χωρίς ποτέ να διαγνωστεί η αιτία θανάτου.
Το θανατικό συνεχίστηκε για πολύ καιρό. Στα δωμάτια της δυτικής πτέρυγας, επικρατούσε πάντοτε νεκρική σιωπή. Ούτε για φαγητό δεν εμφανιζόταν κάποιος από εκείνα τα δωμάτια. Μόνο κάθε λίγο καιρό, ο μελαψός άντρας, φορώντας πάντα τα ίδια μαύρα ρούχα, έκανε την εμφάνιση του και έδινε ένα μάτσο λίρες για ενοίκιο.
Πέρασε ο Χειμώνας, πέρασε το Καλοκαίρι, πέρασε και το Φθινόπωρο. Στις αρχές του επόμενου Χειμώνα, μετά από μια πολύ κρύα μέρα, φθάνουν στην αυλή του ξενοδοχείου, λίγο πριν ο ήλιος χαθεί ανάμεσα στις βουνοκορφές του Τροόδους, δύο χρυσές άμαξες, που τις έσερναν δώδεκα μαύρα άλογα. Σταμάτησαν μπροστά στην είσοδο του Βερεγγάρια, αλλά κανείς δεν εξήλθε από αυτές.
Από την δυτική πτέρυγα του ξενοδοχείου, ακούστηκε μια τρομακτική κραυγή. Μια γυναικεία κραυγή αγωνίας και πόνου μαζί. Τα άλογα χλιμίντρισαν δυνατά και αναπήδησαν τραντάζοντας τις άμαξες.
Οι ένοικοι του ξενοδοχείου, έντρομοι εγκατέλειψαν τα δωμάτια τους, αφήνοντας πίσω ότι είχαν φέρει μαζί τους. Σε λίγα λεπτά, απόλυτη σιγή επικρατούσε, σε όλη την έκταση του ξενοδοχείου. Τότε βγήκε από την είσοδο ο μελαψός άντρας και αφού καθησύχασε τα άλογα, άρχισε να μεταφέρει το περιεχόμενο της πρώτης άμαξας. Σεντούκια γεμάτα με χρυσά κοσμήματα και νομίσματα. Διαμάντια και ρουμπίνια, γυάλιζαν μέσα στο φως της πανσέληνου, που μόλις είχες ξεπροβάλει από την κορυφή του Ολύμπου.
Τον θησαυρό τον μετέφερε στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου, μέσα στο πευκοδάσος. Σε τόπο που μόνο ο ίδιος ήξερε και τον έθαψε βαθειά. Ακολούθως μετέφερε το φορτίο της δεύτερης άμαξας, στον προθάλαμο του Βερεγγάρια. Δεκάδες κατακρεουργημένα πτώματα. Ανδρών και γυναικών. Με την δύναμη που του έδινε ο αφέντης του, ο διάβολος, τα ανάστησε και τα τοποθέτησε ακοίμητους φρουρούς να προσέχουν τον θησαυρό του.
Αφού ολοκλήρωσε το έργο του, μπήκε στην άμαξα και προστάζοντας τα άλογα πέταξε και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι.
Από τότε, το Βερεγγάρια είναι στοιχειωμένο.
Τα πιο πάνω, δεν ξέρω αν είναι αληθινά, σίγουρα θα μπορούσε να ήταν αληθινά αν ζούσαμε πριν 1000 χρόνια. Φυσικά πάντοτε υπάρχει και η λαϊκή ρήση που λέει «όπου υπάρχει καπνός…». Το σίγουρο είναι ότι το Βερεγγάρια αποτελεί αγαπημένο μέρος νεαρών ζευγαριών, γι αυτό και το επισκέπτονται λίγο μετά που ο ήλιος χαθεί ανάμεσα στις βουνοκορφές του Τροόδους. Το γιατί είναι ένα άλλο θέμα.
