Σε όλα τα Μεσογειακά κράτη και πιο πολύ στα νησιώτικα, ήδη από την αρχαιότητα υπήρχε η ανάγκη λόγω των συχνών παρατεταμένων άνομβρων ετών, για αποθήκευση πόσιμου νερού. Η ανάγκη αυτή, οδήγησε τον άνθρωπο να κατασκευάσει υπόγειες ή επιφανειακές δεξαμενές νερού.
Οι Βυζαντινοί, τον 4ον μ.χ. αιώνα, χρησιμοποίησαν την Ρωμαϊκή τεχνογνωσία στα θέματα των αρδευτικών συστημάτων και εξέλιξαν την απλή δεξαμενή νερού, στην γνωστή Στέρνα, η οποία δεν αποθήκευε μόνο το νερό αλλά μέσα από ένα σύστημα παραδεξαμενών, το καθάριζε και από τυχόν ακαθαρσίες.
Στο νησί της Κύπρου, όπου τα συνεχή άνομβρα χρόνια ήταν και είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, οι Βυζαντινοί τον 7ον αιώνα είχαν δημιουργήσει ένα πρωτοποριακό για την εποχή του έργο μεταφοράς νερού προς τους οικισμούς που βρίσκονταν δυτικά της Λάρνακας.
Δημιούργησαν ένα δίκτυο υπόγειων, λαξευτών και συγκοινωνούντων δεξαμενών (πηγαδιών), το οποίο ξεκινούσε από περιοχή δυτικά του Καλού Χωριού Λάρνακας και κατέληγε στην Δρομολαξιά. Το νερό διοχετευόταν στο σύστημα από τον ποταμό Τρέμιθο.
Αυτό το σύστημα δεξαμενών των Βυζαντινών, χρησιμοποίησαν αιώνες αργότερα οι Οθωμανοί Τούρκοι για να υδροδοτήσουν την Τούρκικη περιοχή της Λάρνακας, την Σκάλα, αφού πρώτα έκτισαν το υδραγωγείο που μέχρι σήμερα είναι γνωστό σαν "Υδραγωγείο Αμπού Μπεκίρ Πασά".
Στο χωριό Απαισιά, το οποίο συναντούμε στην επαρχία Λεμεσού, υπάρχει μία υπόγεια, θολωτή και πετρόκτιστη Στέρνα η οποία χαρακτηρίζεται σαν "Ενετική". Φυσικά αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού στην περιοχή υπήρχαν μεγάλα Φέουδα των Φράγκων οι οποίοι εκμεταλεύονταν τις τεράστιες φυτείες χαρουπιών, ακόμη και όταν είχε διαφανεί ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα έστρεφε την προσοχή της στην Κύπρου.
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο κτίσμα το οποίο αποτελείται από μία στενή λωρίδα γης η οποία επεκτείνεται στα 200 μέτρα και η οποία περιβάλλεται από σημηντήρι με ύψος έως και 1 μέτρο, της οποία ο σκοπός ήταν να συλλέγει το βρόχινο νερό και να το οδηγεί στην παραδεξαμενή της Στέρνας.
Εκεί γινόταν ο καθαρισμός του βρόχινου νερού από ξένα σώματα και μέσα από κρουνό που βρισκόταν στο πάνω μέρος της παραδεξαμενής οδηγείτο στην κυρίως δεξαμενή, η οποία ήταν υπόγεια, πετρόκτιστη και εσωτερικά στεγανοποιημένη με ειδικό κονίαμα.
Αν το νερό ήταν περισσότερο από ότι θα μπορούσε να χωρέσει στην Στέρνα, αυτό εξερχόταν από άλλο κρουνό ο οποίος τοποθετείτο στο μεγαλύτερο ύψος του τόξου που σχημάτιζε η θολωτή στέγη. Στο κέντρο της στέγης υπήρχε μεγάλο άνοιγμα το οποίο χρησιμοποιούσαν εκείνοι που θα έμπαιναν στο εσωτερικό για να συντηρήσουν τα τοιχώματα, αλλά και οι κάτοικοι του χωριού για να προμηθευτούν νερό για τα σπίτια τους.
Την ίδια τεχνική που εφάρμοσαν οι Βυζαντινοί στην κατασκευή της Στέρνας, χρησιμοποίησαν αιώνες μετά οι άνθρωποι για την κατασκευή των αποχετευτικών οικιακών συστημάτων, τα οποία είναι γνωστά σαν "σηπτικοί λάκκοι".
