Για αυτούς που αγαπούν τη φύση και τους αρέσει να περπατούν μέσα σε αυτήν, αλλά και γι’ αυτούς που αρέσκονται να την μελετούν, στο νησί της Κύπρου υπάρχουν εκατοντάδες μονοπάτια, σχεδιασμένα και δημιουργημένα για αυτό το σκοπό.
Ένα μικρό σε μήκος μονοπάτι μελέτης της φύσης, υπάρχει στην περιοχή του χωριού Κάτω Μύλος, το οποίο βρίσκεται στην επαρχία Λεμεσού. Το μήκος του μόλις που ξεπερνά τα 1000 μέτρα και έχει αφετηρία τον εκδρομικό χώρο που βρίσκεται βόρεια από το χωριό.
Από το σημείο της αφετηρίας, οι περιπατητές έχουν δύο επιλογές. Η μία να κατευθυνθούν νότια και προς το χωριό, όπου θα περπατήσουν ανάμεσα στα σπίτια του και θα δουν την εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και δίπλα από αυτήν μία πέτρινη βρύση. Στην συνέχεια να επιστρέψουν στο σημείο εκκίνησης και να ακολουθήσουν νότια πορεία, η οποία θα τους περάσει διαδοχικά από το πετρόκτιστο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, όπου στην αυλή της βρίσκεται πέτρινη βρύση πόσιμου νερού. Από εκεί θα μπορέσουν να δουν ανεμπόδιστα τα χωριά Άγιος Ιωάννης Αγρού και Άγιος Θεόδωρος Αγρού.
Σε απόσταση μικρότερη των εκατό μέτρων υπάρχει ακόμα ένα πέτρινο εξωκλήσι που είναι αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, όπου στην αυλή του υπάρχει ακόμα μια πέτρινη βρύση. Συνεχίζοντας από εκεί μέσω του χωματόδρομου και σε πολύ μικρή απόσταση θα μπουν σε στενό μονοπάτι που θα τους περάσει μέσα από πυκνό πευκοδάσος.
Για σας που θα αποφασίσετε να περπατήσετε το μονοπάτι, παρόλο που σε όλη την διαδρομή, θα νιώθετε ότι πραγματικά βρίσκεστε σε αρμονία με την φύση, σε αυτό το κομμάτι του μονοπατιού θα γίνετε ένα με αυτήν. Το στενό μονοπάτι που είναι σκαμμένο ουσιαστικά στον σκληρό βράχο της επικλινής πλαγιάς, θα σας «ανεβοκατεβάζει» σε ήπιες ρεματιές και θα σας περάσει πάνω από τρεις ξύλινες γέφυρες.
Θα δείτε αρκετά είδη χλωρίδας και αν είστε τυχεροί και κάποια μικρά ζώα και πουλιά. Πέραν από αυτό, το μονοπάτι αποτελεί καταπληκτικό βιότοπο για τα κόκκινα μανιτάρια, τα οποία στην Κύπρο, θεωρούνται «Θεϊκό» έδεσμα. Αυτό που εμείς αντικρίσαμε ήταν πρωτοφανές. Το μονοπάτι δεν «έμοιαζε» σαν τόπος ξεχασμένος και απομονωμένος. Άνθρωποι, σκορπισμένοι στις πλαγιές του δάσους, με βέργες στα χέρια έψαχναν στο παχύ στρώμα πευκοβελόνων να βρουν μανιτάρια.
Σε όλη τη διαδρομή υπάρχουν ξύλινα παγκάκια, κάποια από αυτά με στέγαστρο, και βρύσες με πόσιμο νερό.
Το μονοπάτι είναι γραμμικό αλλά πολύ εύκολα μπορεί να περπατηθεί και να μετατραπεί σε «κυκλικό». Αν δεν θέλετε να περπατήσετε τα 1000+ μέτρα της επιστροφής τότε θα πρέπει στο τέρμα να σας περιμένουν.
Η άλλη επιλογή που έχουν ο περιπατητές, είναι να κατευθυνθούν από την αφετηρία προς βόρεια και να περπατήσουν την μισή απόσταση του μονοπατιού η οποία θα τους περάσει από τα δύο εξωκλήσια και το τμήμα που περνά μέσα από το πυκνό δάσος και τις ξύλινες γέφυρες.
Ο δημιουργός , δίνει σαν χρόνο για να καλυφθεί η απόσταση τα 20-30 λεπτά. Εμείς την καλύψαμε σε 2 ώρες και τριάντα λεπτά και αυτό γιατί υπάρχουν πολλά για να δεις και να φωτογραφίσεις... η επιστροφή κράτησε 20 λεπτά μόνο.
