Φθάνοντας στο χωριό Γαλάτα που βρίσκεται στο κέντρο της κοιλάδας Σολέας που δημιούργησε ο ποταμός Κλάριος, το πρώτο που θα σε εντυπωσιάσει είναι η ομορφιά του τοπίου. Στην συνέχεια και περπατώντας ανάμεσα στα στενά και γραφικά δρομάκια του, δεν θα περάσει απαρατήρητος ο μεγάλος αριθμός εκκλησιών που υπάρχουν και μάλιστα η μία πολύ κοντά στην άλλη.
Κάποιες από αυτές έχουν χαρακτηριστεί σαν μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς και αποτελούν πραγματικά θαύματα στον τομέα της Ναοδομίας αλλά και μοναδικά και απτά δείγματα της ιστορίας της Κύπρου, όπως είναι η εκκλησία της Παναγίας της Ποδιθού και αυτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
Στις βόρειες γειτονιές της Γαλάτας και απέναντι από τα γραφεία του κοινοτικού Συμβουλίου αλλά και του κτιρίου που στεγάζει το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, υπάρχει μικρό εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο.
Πρόκειται για μονόκλιτο Ναό κτισμένο σε σχήμα βασιλικής που φέρει δίρριχτη, οξυκόρυφη, ξύλινη και κεραμοσκεπή στέγη. Τα κεραμίδια είναι επίπεδου τύπου, αγκιστρωτά και κατασκευάστηκαν στον χώρο της οικοδομής, περίπου στις αρχές του 15ου αιώνα.
Η τοιχοποιία έγινε με ακατέργαστες πέτρες της περιοχής και σαν συνδετικό υλικό χρησιμοποιήθηκε χώμα αναμειγμένο με μικρά θραύσματα πέτρας και νερό. Φαίνεται ότι τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο τις διάβρωσης από την βροχή, οι τοίχοι καλύφθηκαν με ασβεστοκονίαμα και εξωτερικά πλέον ασπρίστηκαν. Αυτή η προφύλαξη σε πολλά σημεία του Ναού, τόσο εσωτερικά άλλα κύρια εξωτερικά έχει χαθεί με τα χρόνια και χρίζει άμεσης επιδιόρθωσης.
Μέρος της στέγης έχει καταστραφεί από την προσπάθεια ανθρώπων να αποκόψουν δύο τεράστια και παμπάλαια κυπαρίσσια που υπήρχαν στην βόρεια αυλή του Ναού. Ο κίνδυνος καταστροφής ολόκληρης της ξυλόγλυπτης στέγης είναι περισσότερο από εμφανής, αφού μια τεράστια τρύπα χάσκει στο βόρειο τμήμα της.
Η ζημιά που έχει προκληθεί στον Ναό είναι ήδη τεράστια και αναντικατάστατη και γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, αν υπολογίσουμε ότι τα κεραμίδια που έχουν σπάσει προέρχονται από τον 15ον αιώνα. Σε περίπτωση βροχής το νερό θα καταστρέψει και την εσωτερική στέγη η οποία σε πολλά σημεία της είναι σκαλισμένη με πανέμορφα σχήματα τα οποία έφτιαξαν μεγάλοι δημιουργοί της τότε εποχής.
Φέρει δύο εισόδους από μία στον δυτικό και βόρειο τοίχο. Πρόκειται για εισόδους ευθυτενείς και ορθογώνιους οι οποίες σκεπάζονται με ξύλινες πόρτες. Στο ανώφλι υπάρχει μεγάλο ξύλινο δοκάρι το οποίο προεκτείνεται από την αρχή της βόρειας εισόδου, καλύπτει και σχηματίζει το ανώφλι της δυτικής και συνεχίζει και σκεπάζει το ανώφλι του μοναδικού παραθύρου που υπάρχει στο νότιο τοίχο. Αυτή η τεχνική παρόλο που γινόταν για δομικούς λόγους ασφάλειας του οικοδομήματος, σήμερα προσδίδει σε αυτόν μια πολύ όμορφη και εξωπραγματική εικόνα.
Ο Ναός είναι πάντοτε ανοικτός και για τον σκοπό αυτό υπάρχει στην δεξιά πάνω γωνία που βρίσκεται το ανώφλι, μικρή σιδερένια ράβδος την οποία τοποθετείτε σε μικρή και στρογγυλή τρύπα που υπάρχει στο πάνω σημείο ένωσης των δύο φύλλων της πόρτας και το πιέζετε ελαφρώς προς τα πάνω στην συνέχεια σπρώξτε ελαφρά την πόρτα προς τα μέσα και αυτή θα ανοίξει.
Αν ο μικρός Ναός, εξωτερικά σας έχει ενθουσιάσει με την αρχιτεκτονική του, εσωτερικά θα σας κάνει να τον λατρέψετε. Είναι μικρός. Καλύπτει χώρο 7,15 Χ 3,72 Χ 2,25 μέτρα. Η τοιχοποιία, αν υπήρχε και το ασβεστοκονίαμα θα ξεπερνούσε τα 65 εκατοστά σε πάχος. Το δάπεδο σκεπασμένο με οπτόπλινθους, δομικό υλικό που το κατασκεύαζαν στον τόπο της οικοδομής με μεγάλο κόπο και πολύ χρόνο.
Πρόκειται για τετραγωνισμένους πλίνθους τους οποίους έφτιαχναν με ειδικό καθαρό από κάθε ξένη ουσία χώμα, το οποίο κοσκίνιζαν πολλές φορές για να γίνει πιο ελαφρύ, στην συνέχεια πρόσθεταν νερό και το «ζύμωναν» μέχρι να γίνει μία ομοιόμορφη, μαλακή μάζα. Αυτό το υλικό το τοποθετούσαν σε τετράγωνα καλούπια και αφού πρώτα την άφηναν στον ήλιο να στεγνώσει την τοποθετούσαν σε ειδικά κατασκευασμένα εκ των προτέρων καμίνια και την «έψηναν» σε πολύ μεγάλες θερμοκρασίες.
Όταν οι οπτόπλινθοι έβγαιναν από το καμίνι αποτελούσαν ένα πολύ σκληρό χωρίς πόρους δομικό υλικό. Το χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι για κατασκευάζουν τα δάπεδα των παλατιών και των ανακτόρων τους και στην συνέχεια η τεχνική κατασκευής τους πέρασε και στον Ελληνικό χώρο όπου χρησιμοποιήθηκε για την οικοδόμηση ασφαλών από την υγρασία ταφικών συγκροτημάτων ή και μεμονωμένων τάφων. Στην συνέχεια η χρήση του επεκτάθηκε στην Ναοδομία όπου και βλέπουμε να οικοδομούνται περικαλλή Ναοί με αυτό το υλικό.
Φεύγοντας από το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου αυτά που θα πάρετε μαζί σας θα είναι οι εντυπώσεις που θα σας δημιουργήσει το παραδείσιο τοπίο και η θρησκευτική ταπείνωση που θα αποκομίσετε από την απλότητα του μικρού Ναού, την ίδια ώρα που οι γνώσεις σας για την ιστορία του τόπου θα έχουν εμπλουτιστεί σε μεγάλο βαθμό.
