Απ’ τα πανάρχαια χρόνια, οι άνθρωποι που κατοικούσαν στις πλαγιές του βουνού Μαδαρή, χρησιμοποιούσαν ένα μονοπάτι που ακολουθούσε την πορεία του ποταμού Ελιά για να μεταβούν στα πεδινά χωριά. Πάντα έδιναν κάποιες ονομασίες σε τοποθεσίες για να μπορούν να οριοθετούν το δρομολόγιο τους.
Σε κάποιο σημείο, λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά το Μεσαιωνικό γεφύρι του ποταμού, προς το χωριό Λαγουδερά, υπήρχε μια μεγάλων διαστάσεων Λατζιά. Το περίεργο για αυτό το θαμνώδες δέντρο, ήταν που τα κλαδιά του, υποκλίνονταν και όταν το έβλεπες από μακριά νόμιζες πως ήταν σκυφτό. Έτσι ονόμασαν το σημείο αυτό της διαδρομής, ο τόπος της σκυφτής (σιυφτής) Λατζιάς.
Πέρασαν οι αιώνες και το μονοπάτι έγινε δρόμος. Οι ταξιδιώτες πλήθαιναν. Το ταξίδι με τα πόδια και τα αμάξια, μακρύ. Ο ποταμός που «συντρόφευε» τον διαβάτη, δεν είχε πάντοτε να δώσει νερό στους ανθρώπους.
Το 1976, για να εξυπηρετούνται οι διαβάτες, κτίστηκε μια βρύση, στο σημείο που υπήρχε η Λατζιά. Από την ονομασία της τοποθεσίας πήρε και η βρύση το όνομα της. Την ονόμασαν, «Η βρύση της σιυφτής».
Σήμερα, η βρύση βρίσκεται εκεί, απλά για να μας θυμίζει τα περασμένα χρόνια, χωρίς όμως να «χαρίζει» το νερό της στους περαστικούς, είτε γιατί οι πηγές της στέρεψαν, είτε γιατί πλέον κανείς δεν το έχει ανάγκη. Οι αποστάσεις «μίκρυναν» τόσο πολύ, που κανείς δεν σταματά για να πάρει το νερό από την βρύση. Κάποιος έκλεισε με τάπες τους κρουνούς και τοποθέτησε μια πινακίδα με την ιστορία της βρύσης. Αν περάσετε από την περιοχή, σταματάτε και διαβάστε την ιστορία, θα σας μεταφέρει αιώνες πίσω.
