Στο χωριό Αραδίππου, που βρίσκεται στην επαρχία Λάρνακας, υπάρχει μικρός Ναός ο οποίος είναι αφιερωμένος στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Ο Άης Κωνσταντίνος, όπως τον αποκαλούν οι παλαιοί Αραδιππιώτες. Η σχέση των κατοίκων με το συγκεκριμένο εξωκλήσι αλλά και ο μεγάλος σεβασμός που δείχνουν προς τον Άγιο, δεν είναι εκδηλώσεις αγάπης και σεβασμού που δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά έχουν τις ρίζες τους στην αρχή του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
Τότε, το 1951, κάτοικοι του χωριού, έκτισαν μικρό ξωκλήσι πάνω σε χαλάσματα παλαιοχριστιανικής εκκλησίας η οποία με τη σειρά της είχε οικοδομηθεί στα χαλάσματα του αρχαίου οικισμού της Αραδίππου και πολύ κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε αρχαίος Βασιλικός τάφος. Εκείνο το ξωκλήσι, το 2007 αντικαταστάθηκε από αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Πρόκειται για Ναό ο οποίος οικοδομήθηκε εξολοκλήρου με ασβεστολιθική πέτρα σε Βυζαντινό ρυθμό και σε σχήμα συντετμημένου εγγεγραμμένου Σταυρού ο οποίος φέρει τρούλο. Οι κεραίες του Σταυρού, ο τρούλος, το τετράγωνο μέσα στο οποίο εγγράφεται ο Σταυρός και το τεταρτοσφαίριο που εσωτερικά σχηματίζει την αψίδα του Ιερού, σκεπάζονται από ασβεστοκονίαμα.
Διαθέτει 3 πανομοιότυπες εισόδους, από μία στον βόρειο, δυτικό και νότιο τοίχο, οι οποίες σχηματίζονται από μερικώς πελεκημένη ασβεστολιθική πέτρα και το ανώφλι σχηματίζεται από τεράστιο και ορθογώνια πελεκημένο ασβεστόλιθο. Πάνω από το ανώφλι υπάρχει αβαθής εσοχή η οποία σχηματίζει τυφλό οξυκόρυφο τόξο (πιθανό στο μέλλον αν βρεθούν τα χρήματα, αυτές να τοιχογραφηθούν). Όλοι οι είσοδοι κλείνουν με δίφυλλες και ξύλινες πόρτες.
Ο Ναός φωτίζεται από 4 παράθυρα που βρίσκονται στο τύμπανο του τρούλου, 2 τα οποία βρίσκονται στα δύο συντετμημένα άκρα του Σταυρού και ένα στην δυτική κεραία. Παράθυρο φωτισμού υπάρχει και στο κέντρο του ημικυκλικού τοίχου που εσωτερικά σχηματίζει την Αψίδα του Ιερού. Όλα είναι ορθογώνια και στο ανώφλι σχηματίζουν ημικυκλικό τόξο.
Εσωτερικά ο Ναός φαίνεται να μην έχει ολοκληρωθεί. Η τοιχοποιία δεν έχει καλυφθεί με ασβεστοκονίαμα, εκτός από τα εσωράχια του τρούλου και της αψίδας του Ιερού, με αποτέλεσμα να είναι ορατή η πέτρα οικοδόμησης.
Το Ιερό χωρίζεται από πολύ όμορφο ξύλινο τέμπλο το οποίο φέρει δύο σειρές εικονισμάτων και είναι κατά ένα σκαλοπάτι υπερυψωμένο από ότι το υπόλοιπο δάπεδο του Ναού. Ολόκληρο το δάπεδο είναι καλυμμένο με ορθογώνιες πλάκες Κυπριακού μαρμάρου που αν κρίνουμε από τη σκληρότητα και το χρώμα όπου μέσα σε εαυτό υπάρχει μια ροδίζουσα απόχρωση, πιθανόν να έχει λατομηθεί από την περιοχή του χωριού.
Για να επιστρέψουμε στην αρχή της αναφοράς μας στις σχέσεις των κατοίκων της Αραδίππου με το εκκλησάκι να αναφέρουμε ότι αυτό είναι κτισμένο στην θέση που υπήρχε το αρχαίο Βασίλειο της Αραδίππου. Βρίσκεται πολύ κοντά στο επίσης αγαπημένο τους εξωκλήσι αλλά και περιοχή όπου στο παρελθόν μαζεύονταν για να κόψουν την μούττη της Σαρακοστής, την Παναγία Αιματούσα ή Παναγία των Αμπελιών και βρίσκεται σε μία περιοχή όπου για πολλούς αιώνες ήταν κατάφυτη με τεράστιους και γλυκύκαρπους αμπελώνες στους οποίους οδηγούσαν πέτρινα και φυσικά κακοσκάλια, όπως τα έλεγαν.
Το ξωκλήσι είναι πάντοτε ανοικτό. Δοκιμάστε όλες τις πόρτες στις εισόδους γιατί κάποιες φορές, για περίεργο λόγο, γίνονται «ιδιότροπες» και δεν ανοίγουν, ίσως γιατί είναι κτισμένο στο… τέρμα της "κακής" πέτρινης σκάλας. Όμως παρόλο αυτό επισκεφτείτε το, είναι πανέμορφο.
