Το Αβδελλερό είναι χωριό της Λάρνακας και βρίσκεται ανάμεσα στους δήμους Αραδίππου (5 χιλιόμετρα ) και Αθηένου (7 χιλιόμετρα). Σήμερα έχει 250 μόνιμους κατοίκους. Αριθμός ο οποίος συνεχώς αυξάνεται μετά από την παραχώρηση φτηνών οικοπέδων σε οικογένειες με οικονομικά προβλήματα.
Το άλλοτε μικρό χωριό, των 30 κατοίκων, μεταμορφώθηκε σε μία σύγχρονη κοινότητα. Δρόμοι με πεζοδρόμια, πάρκα και πλατείες και σπίτια παλιά με την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της Μεσαορίας , κοσμούν το χωριό.
Μια αρχιτεκτονική, που τείνει να εξαφανιστεί από την πεδινή Κύπρο. Σπάνια έως πολύ σπάνια συναντούμε αυτού του είδους την αρχιτεκτονική στα χωριά μας. Τα λίγα που έχουν απομείνει στο Αβδελλερό, πρέπει να προστατευτούν και να διατηρηθούν.
Είναι δύο ειδών σπιτιών. Τα διώροφα και τα μονώροφα.
Τα διώροφα είχαν πολύ ψηλά περιτοιχίσματα και εσωτερική αυλή, στην οποία είχαν κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο όπου και «μάντριζαν» τα κοπάδια τους. Είχαν μια και μοναδική είσοδο η οποία κατέληγε στην εσωτερική αυλή και γύρο από αυτήν έκτιζαν τα δωμάτια. Απαραίτητο σε κάθε σπίτι ήταν η αποθήκη άχυρου. Ήταν ένα ψηλό κτίσμα, που είχε μόνο μια πόρτα και στην οροφή μια καταπακτή. Οι άνθρωποι με μια κινητή σκάλα και φορτωμένοι με μεγάλα σακιά που περιείχαν άχυρο, ανέβαιναν στην οροφή του αχυρώνα και από την καταπακτή άδειαζαν στο δωμάτιο το άχυρο. Όταν το γέμιζαν, σφράγιζαν την καταπακτή με πηλό από άργιλο.
Σε κάποια άλλη γωνιά της αυλής, βρισκόταν ο φούρνος του σπιτιού, που το μέγεθος του ήταν ανάλογο με τα μέλη της οικογένειας που κατοικούσε στο σπίτι.
Στον χώρο όπου μάντριζαν τα ζώα, βρισκόταν ο χώρος αρμέγματος.
Όλα αυτά περικλείονταν με ψηλούς έως και τρία μέτρα τοίχους, οι οποίοι κατέληγαν σε μια τριγωνική κόχη και πάνω στην κόχη τοποθετούσαν κομμάτια σπασμένου γυαλιού ή κλαδιά από θάμνους με μεγάλα αγκάθια. Ο λόγος ήταν για να προστατευόσουν τα ζώα τους από κλέφτες αλλά και από τις αλεπούδες που μπορούν να πηδάνε τοίχους πολύ ψηλούς για να φτάσουν στο θήραμα τους.
Η πρόσβαση στο ανώι, γινόταν μέσω σκάλας που βρισκόταν εξωτερικά των δωματίων και μέσα στον χώρο της αυλής, που πολλές φορές ήταν και ξύλινη και κατέληγε σε μπαλκόνι. Το ανώι αποτελούσε το κυρίως υπνοδωμάτιο του σπιτιού και σε αυτό κοιμόντουσαν οι "αργηγοί" της οικογένειας.
Εξωτερικά παράθυρα υπήρχαν μόνο στο ανώι, ενώ στο ισόγειο υπήρχαν παράθυρα που άνοιγαν προς την εσωτερική αυλή.
Η Βάση του οικοδομήματος γινόταν με πέτρες μέχρι και ένα μέτρο ύψος. Όλα τα αλλά κτίζονταν με πλίνθους που κατασκεύαζαν οι ίδιοι με χώμα και άχυρο. Στην οροφή τοποθετούσαν στρογγυλά δοκάρια και πάνω από αυτά έπλεκαν καλάμια. Πάνω από τα καλάμια τοποθετούσαν πηλό από άργιλο. Πάνω στον άργιλο εφάρμοζαν τετραγωνισμένο μάρμαρο. Στην συνέχεια συνέχιζαν για το ανώι με τον ίδιο τρόπο με την διαφορά ότι στο τέλος τοποθετούσαν κεραμίδια. Τα σπίτια αυτά, κτισμένα με πλίνθους πλάτους 45χ45 εκατοστά ήταν αντισεισμικά και πρόσφεραν ζεστασιά τον χειμώνα και δροσιά το καλοκαίρι.
Τα πεδινά σπίτια που ήταν μονώροφα, κτιζόταν με τον ίδιο τρόπο αλλά χωρίς το ανώι.
Στο Αβδελλερό θα συναντήσουμε πολλές εκκλησίες. Η βασική είναι ο Ιερός Ναός Της Παναγίας Της Αιματούσας, την οποία συναντούμε στο κέντρο του χωριού και δίπλα από το κοινοτικό πάρκο. Επίσης υπάρχει το Αγίασμα της Παναγίας Αιματούσας, όπως επίσης και η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως.
Ο κάθε επισκέπτης που θα ταξιδέψει στο Αβδελλερό, θα έχει πολλά να δει και πολλά να μάθει και να μην τον ενδιαφέρουν οι εκκλησίες και τα μοναστήρια, η περιδιάβαση στο χωριό θα του προσφέρει μοναδικές εικόνες.
Από το Αβδελλερό ξεκινά το τμήμα του Ευρωπαϊκού μονοπατιού, μήκους 30 χιλιομέτρων και καταλήγει στην Παναγία Στάζουσα που ανήκει στο χωριό Πυργά της Λευκωσίας.
