Ήταν το 1500 π.χ. περίπου όταν οι Αχαιοί κατάφεραν να αλώσουν την Τροία και να την κουρέψουν μετά από πολιορκία που κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Οι πορθητές, αφού ήπιαν και μέθυσαν από το κρασί της νίκης, επιβιβάστηκαν στα πλοία τους με σκοπό να γυρίσουν στις πόλεις βασίλεια τους.
Στην επιστροφή κάποιοι έχασαν τον δρόμο και περιπλανιόνταν στην Μεσόγειο για περισσότερο χρόνο από όσο κράτησε η πολιορκία της Τροίας. Κάποιοι άλλοι, χάθηκαν στα σκοτεινά νερά του Αιγαίου αφού τους είχαν καταραστεί οι Θεοί. Κάποιοι άλλοι, φθάνοντας στην πατρίδα τους, διαπίστωσαν πως ο πολιτισμός τους είχε καταρρεύσει και στράφηκαν προς αναζήτηση άλλης πατρίδας.
Από ολόκληρη την Αρκαδία, χιλιάδες έποικοι, στράφηκαν προς τα νησιά της Μεσογείου και κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να φθάσουν μέχρι τα μακρινά παράλια της Κύπρου και εκεί έκτισαν νέες πόλεις και νέα βασίλεια.
Οι Αρκάδες, φθάνοντας στην Κύπρο, έφεραν μαζί τους εκτός από τον πολιτισμό τους και τους Θεούς τους, τους οποίους πλαισίωσαν με την Κύπριδα Θεά της ομορφιάς και του Έρωτα, την Αφροδίτη. Γι αυτούς έκτισαν Ιερά, Ναούς και Στάδια.
Πολύ σύντομα, στην Δασόεσσα Κύπρο λατρεύτηκε πολύ ο Θεός Απόλλων ο Υλάτης. Προς τιμήν του, σε ολόκληρη τη Κύπρο κτίστηκαν πολλοί Ναοί και Ιερά. Ανάμεσα τους και αυτό που υπήρχε στο σημερινό χωριό της επαρχίας Πάφου, την Δρύμου, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε ένα πολύ πυκνό και με πανύψηλα δέντρα δάσος, μέσα από το οποίο πήγαζαν πολλά νερά.
Η Δρύμου, κτισμένη στις κορυφές δύο δίδυμων και με κατακόρυφες πλαγιές λόφων, απολαμβάνει μέχρι και σήμερα την πανέμορφη θέα που της χαρίζει η Κυπριακή τοπική φύση, με τα τόσο παράξενα μα συνάμα πανέμορφα γεωμορφολογικά μοτίβα.
Το χωριό μέχρι το 1960, αποτελούσε μίαν ανθηρά και ευημερούσα κοινότητα. Μετά την ανεξαρτησία του νησιού από τους Άγγλους κατακτητές, ένα παράξενο και πρωτόγνωρο για την Κύπρο φαινόμενο έκανε την εμφάνιση του. Η αστυφιλία. Οι Κύπριοι, με τον αέρα του ελεύθερου ανθρώπου πλέον, συνωθούνται στις πόλεις με σκοπό να δώσουν στα παιδιά τους μία καλύτερη ζωή από αυτήν που οι ίδιοι είχαν ζήσει. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα τα χωριά να ερημώσουν και στην πάροδο του χρόνου να ερειπώσουν.
Την χαριστική βολή όμως στα χωριά της Κύπρου, την είχε δώσει λίγα χρόνια μετά το 1974 η τότε απόφαση της Κυβέρνησης του τόπου για εκρίζωση των αμπελώνων, έναντι αδρής αποζημίωσης. Χιλιάδες εκτάρια μέσα σε λίγα χρόνια έχασαν τους αμπελώνες τους και οι πλαγιές των βουνών μετατράπηκαν σε κρανίου τόπο. Η Δρύμου δέχθηκε μεγάλο πλήγμα και οι κάτοικοι της περιορίστηκαν σε 5-6 δεκάδες ηλικιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι, με νύχια και με δόντια κράτησαν την γην των πατέρων τους ζωντανή, περιμένοντας τον τροχό να κυλήσει.
Γι αυτό τον σκοπό, έκτισαν εκκλησία, ξωκλήσια, μνημεία πεσόντων. Δημιούργησαν πλακόστρωτες πλατείες, εξωραΐζοντας και ντύνοντας με πέτρα τις φυσικές βρύσες και την δεξαμενή του παλιού υδραγωγείου. Χάραξαν μονοπάτια της φύσης, για να φέρουν πιο κοντά τους επισκέπτες με το περιβάλλον του χωριού τους, αναρτώντας ταυτόχρονα πληροφοριακές πινακίδες για κάθε ένα είδος φυτού και δέντρου.
Όταν επισκεφτείς την Δρύμου, μην περιοριστείς μόνο σε αυτά που έχει να σου δείξει και να σου δώσει και τα οποία είναι πολλά. Μίλα με τους ανθρώπους, οι οποίοι θα σε σκλαβώσουν από τη πρώτη στιγμή της επαφής σας. Άνθρωποι, με το χαμόγελο στα χείλη θα σε υποδεχθούν και θα σε φιλέψουν με την πατροπαράδοτη Ελληνική φιλοξενία. Άνθρωποι, που σαν Έλληνες, όταν η πατρίδα τους χρειάστηκε έδωσαν ότι καλύτερο είχαν για να την υπερασπιστούν πρώτα απ τον φασισμό και μετά από τον Τούρκο εισβολέα.
Όταν επισκεφτείς την Δρύμου, στάσου για λίγο μπροστά στο μνημείο Ηρώων της κοινότητας και απότισε φόρο τιμής στα 4 νεαρά παλληκάρια που έδωσαν χαλάλι την ζωή τους, στην Ελευθερία και την Δημοκρατία. Στάσου για λίγο μπροστά στις 4 προτομές που φτιάχτηκαν με το μέταλλο που η Κύπριδα Γη δώρισε τόσο απλόχερα στους ανθρώπους της, τον Χαλκό. Στάσου για λίγο και διάβασε τα 4 ονόματα που αναγράφονται στις πέτρινες στήλες που στηρίζουν τις προτομές και γνώριζε πως η Δρύμου, έδωσε ότι πολυτιμότερο είχε, την ζωή των παιδιών της, για την δική σου ελευθερία.
