Από τα πανάρχαια χρόνια οι έμποροι αλλά και οι ταξιδιώτες που πηγαινοέρχονταν από την περιοχή της αρχαίας Πάφου προς την περιοχή της Λευκωσίας αλλά και της Λεμεσού, χρησιμοποιούσαν μονοπάτι που χάραξαν στις πολύ επικλινείς πλαγιές της Μαδαρής και των δίδυμων βουνοκορφών "Αδελφοί".
Χρησιμοποιούσαν το μονοπάτι αυτό κατά πρώτο και κύριο λόγο γιατί βρισκόταν μακριά από τα παράλια του νησιού τα οποία ρήμαζαν οι πειρατές και κατά δεύτερο, γιατί στην πορεία του δεν υπήρχαν μεγάλα ποτάμια τα οποία θα αποτελούσαν ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο στις μετακινήσεις τόσο των ιδίων όσο και των εμπορευμάτων τους.
Στις πλαγιές της Μαδαρής και κατά μήκος αυτού του μονοπατιού είχαν δημιουργηθεί πολλοί οικισμοί, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου και ειδικά κατά τα χρόνια της Φραγκοκρατίας, συνενώθηκαν σε μεγαλύτερους με σκοπό να βρουν μεγαλύτερη ασφάλεια οι κάτοικοι τους και έτσι δημιουργήθηκαν τα μεγάλα σημερινά χωριά Αγρός και Κυπερούντα.
Στο σημείο που η τότε μοναδική οδός, το αρχαίο μονοπάτι δηλαδή, χωριζόταν στα δύο, όπου το ένα μέρος οδηγούσε στον Αγρό και την Λεμεσό και το άλλο στον Πολύστυπο και από εκεί στην Λευκωσία, δημιουργήθηκε ένας νέος οικισμός, που ονομάστηκε εξ αρχής "Χανδριά".
Τον ονόμασαν Χανδρια, γιατί οι γυμνές και κατακόρυφες πλαγιές του Όρους της Μαδαρής, ένεκα της διαστολής και συστολής των πυριτικών πετρωμάτων που της αποτελούσαν, κατακερματίζονταν σε πολύ μικρά τεμάχια. Μέσα σε αυτά τα μικρά κομμάτια βράχου υπήρχαν ψήγματα χαλκού ή και χρυσού μετατρέποντας τα σε εμπορεύσιμες χάντρες. Έτσι, από τα σπλάχνα της Μαδαρής "γεννήθηκαν" τα Χανδριά.
Το χωριό "απλώθηκε" ένθεν και ένθεν του αρχαίου μονοπατιού και οι άνθρωποι του, με κόπους χιλιάδων ωρών, με ιδρώτα πολύ και πολλές φορές με το αίμα τους, κατάφεραν να "δαμάσουν" τις πλαγιές του Όρους, δημιουργώντας χιλιάδες αναβαθμίδες, φυτεύοντας δε σε αυτές γλυκύκαρπους αμπελώνες.
Νότια από το χωριό, το περιβάλλον ήταν τραχύ και δύσκολο και χαρασσόταν από πολλές βαθιές ρεματιές που είχαν δημιούργήσει στο πέρασμα του χρόνου οι δεκάδες πηγές που ανάβλυζαν από τα σπλάχνα του βουνού.
Μέσα σε αυτές τις ρεματιές, οι άνθρωποι των Χανδριών, βρήκαν τον τρόπο και δημιούργησαν μικρούς αγρούς τους οποίους φύτεψαν με φρουτόδεντρα. Αμυγδαλιές, μηλιές, αχλαδιές όταν ανθούσαν μεταμόρφωναν το τοπίο σε πραγματικό πίνακα ζωγραφικής, την ίδια ώρα που οι καρυδιές με τις εκατοντάδες αποχρώσεις του πράσινου, μεταμόρφωναν τις ίδιες τις ρεματιές σε ένα πράσινο και μόνιμα κινούμενο ποτάμι. Ανατολικά του χωριού και κοντά σε πηγή πόσιμου νερού, κτίζουν με πέτρα της περιοχής εκκλησία, την οποία αφιερώνουν στον Άγιο Γεώργιο. Επρόκειτο για μικρό και μονόκλιτο Ναό.
Η ειρηνική διαβίωση των κατοίκων του χωριού, διεκόπη κατά το 1426 μ.χ. όταν ο οικισμός καταστρέφεται εξολοκλήρου από Γενουάτες πειρατές, οι οποίο εκμεταλλευόμενοι την εισβολή των Αιγυπτίων στο νησί, εισχώρησαν στην ενδοχώρα, λεηλατώντας και σκοτώνοντας.
Μερικές δεκάδες χρόνια αργότερα και όταν το νησί διχοτομήθηκε ανάμεσα στους Φράγκους και τους Ενετούς, ο οικισμός μετατρέπεται σε Ενετικό Φέουδο και η ζωή σε αυτόν επανέρχεται. Οι κάτοικοι του δημιουργούν αυτά που είχαν χάσει από τους Γενουάτες και ο Φεουδάρχης κτίζει νέα εκκλησία πάνω στα ερείπια της παλιάς.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που ακολούθησαν την Ενετοκρατία, ο οικισμός των Χανδριών αλλά και όλων των χωριών της περιοχής, δέχονται μεγάλο πλήγμα από τις ορδές του παρανοϊκού Σουλτάνου Σελίμ Β’. Άνθρωποι σκοτώνονται, γυναικόπαιδα οδηγούνται στο σκλαβοπάζαρο, εκκλησίες βεβηλώνονται και γκρεμίζονται. Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δέχεται μεγάλες καταστροφές.
Το 1785 μ.Χ η Κύπρος υπάγεται στο Οθωμανικό Αυτοκρατορικό Συμβούλιο και η εκκλησία της Κύπρου, για να προστατέψει τον ντόπιο πληθυσμό από τις βαριές φορολογίες του Σουλτάνου, αναλαμβάνει την ευθύνη να συλλέγει τους φόρους. Δηλαδή αγόραζε η εκκλησία τους φόρους από τον Σουλτάνο και μετά, χωρίς να επιβάλλει καμία αύξηση, τους εισέπραττε από τους κατοίκους, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση που είχε ο κάθε ένας.
Αν δεν γινόταν αυτό, τους φόρους θα τους αγόραζαν κάποιοι άλλοι οι οποίοι θα επέβαλλαν πιο βαριές φορολογίες στους κατοίκους του νησιού, για να έχουν κέρδος, σε αντίθεση με την εκκλησία που δεν κέρδιζε τίποτα.
Την ίδια περίοδο ο Σουλτάνος, επέτρεψε στους Κύπριους να κτίζουν εκκλησίες με μόνο περιορισμό το καμπαναριό να μην ξεπερνά σε ύψος τον πλησιέστερο προς αυτήν Μιναρέ. Έτσι μετά το 1785 μ.χ. βλέπουμε στο νησί να κτίζονται πολλές εκκλησίες. Ανάμεσα τους και αυτή του Αγίου Γεωργίου στα Χανδριά. Κτίζεται για τρίτη φορά στα ερείπια και πάλι της πιο παλιάς.
Την Τουρκοκρατία ακολούθησε η Αγγλική κατοχή. Οι Κύπριοι υποδέχθηκαν τους Άγγλους με βιολιά και λαγούτα αφού τους θεώρησαν ελευθερωτές. Η Αγγλοκρατία, παρόλο που δεν είχε την θηριωδία των Τούρκων και παρόλο που δημιούργησε δρόμους και γεφύρωσε όλα τα μεγάλα και μικρά ποτάμια του νησιού, δεν έπαυε από το να ήταν κατοχή.
Πολλοί άνθρωποι που είχαν την καταγωγή τους από τα Χανδριά και ζούσαν στην Λεμεσό και λόγω του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, αποφάσισαν και επέστρεφαν στο χωριό τους. Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, σύντομα αποδείχτηκε μικρή για να ικανοποιήσει τον όλο αυξανόμενο αριθμό των πιστών.
Οι κάτοικοι σκέφτηκαν να κτίσουν νέα εκκλησία. Μεγαλύτερη και σε Βυζαντινό ρυθμό αυτή τη φορά αφού η εκκλησία της Κύπρου είχε αποκηρύξει την Γοτθική αρχιτεκτονική στην ναοδομία. Βρήκαν τον χώρο στην συμβολή των δρόμων από το χωριό τους προς τον Πολύστυπο και τον Αγρό και αφού ο κάθε ένας έδωσε από το υστέρημα του, κατάφεραν και έκτισαν περικαλλή ναό τον οποίο και αφιέρωσαν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Ανατολικά από τον ναό, έκτισαν καλλιμάρμαρο μνημείο για να τιμήσουν τον Στυλιανό Λένα, ήρωα της ΕΟΚΑ 55-59 και γνήσιο τέκνο των Χανδριών, ο οποίος έδωσε την ζωή του στον αγώνα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα καθώς και όσους άλλους Χανδιώτες έδωσαν την ζωή τους, για την ελευθερία της Πατρίδας.
Τα Χανδριά σήμερα, αποτελούν ένα πολύ όμορφο και κυρίως γραφικό χωριό, όπου κυρίαρχα είναι το πράσινο των φρουτόδεντρων, το κελάδημα των πουλιών, ο ήχος των τρεχάμενων νερών, μα πάνω από όλα η πραγματικά πανέμορφη θέα της κοιλάδας απορροής του ποταμού Λιμνάτη, την οποία δεν σας εμποδίζει τίποτα να θαυμάσετε σε απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων. Αν κοιτάξετε βόρεια από το χωριό, θα δείτε τις επικλινείς πλαγιές του όρους της Μαδαρής, κυριολεκτικά να "κρέμονται" πάνω από τα κεφάλια σας, "στολισμένες" σαν τότες με τους γλυκύκαρπους αμπελώνες.
Όταν επισκεφτείτε τα Χανδριά, μην περιοριστείτε μόνο στο να θαυμάσετε τις φυσικές ομορφιές τους. Προσπαθήστε να βρείτε τους ανθρώπους τους και μιλήστε μαζί τους. Θα εκπλαγείτε από την πραότητα τους και την αγάπη που δείχνουν στους επισκέπτες του χωριού τους. Θα δείτε ότι ο Ξένιος Δίας έχει μετατρέψει το χωριό σε μόνιμη κατοικία.
