Σε ένα τόπο τόσο άγριο, τόσο τραχύ και κακοτράχαλο, όπου βαθιές και πευκόφυτες κοιλάδες "χαρακώνουν" τον σκληρό πυριτικό φλοιό του Τροόδους, δημιουργώντας πανέμορφες ρεματιές και ποτάμια, ο άνθρωπος έκτισε χωριό που το όνομα του αντικατοπτρίζει όλη την σκληρότητα του περιβάλλοντα τοπίου.
Αγρίδια, το «χωριό του βουνού». Κτισμένο στους βορειοδυτικούς πρόποδες του πανύψηλου βουνού του Προφήτη Ηλία, κυριολεκτικά «χάνεται» κάτω από το πράσινο της Πέυκης, του Πλάτανου και του Σκλήδρου και το μόνο που προδίδει την παρουσία του είναι το μικρό και άσπρο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, που οι άνθρωποι έκτισαν στην κορυφή του βουνού.
Το ξωκλήσι, κτίζεται στα τέλη του 20ου αιώνα από τον σύνδεσμο Αγριδιωτών «Ο Π. Ηλίας» και με εισφορές σχεδόν από όλους τούς κατοίκους του χωριού. Οικοδομείται με μπετόν και χυτοσίδηρο σε ρυθμό Βυζαντινό και σε σχήμα σταυροειδές. Φέρει τρούλο και καμπαναριό, το οποίο ορθώνεται στην νότια γωνία του ανατολικού άκρου του Σταυρού. Φέρει 3 εισόδους, από μία στον βόρειο, δυτικό και νότιο τοίχο. Εξωτερικά η τοιχοποιία είναι σοβατισμένη και ασπρισμένη και φέρει ψηφιδωτές τοιχογραφίες.
Εσωτερικά ολόκληρη η τοιχοποιία, το τύμπανο του τρούλου, τα εσωράχια των κεραιών του Σταυρού και η αψίδα του Ιερού, καλύπτονται από πανέμορφες Αγιογραφημένες τοιχογραφίες. Το Ιερό, που είναι υπερυψωμένο κατά ένα σκαλοπάτι χωρίζεται από ξύλινο και χαμηλό τέμπλο.
Το ξωκλήσι και η περίβολος του, η οποία αποτελεί και σημείο θέας, έχουν κτιστεί σε χώρο που δημιουργήθηκε από την ισοπέδωση μέρος του «Ρότσου του Προφήτη Ηλία». Ο λόγος που το βουνό ονομάζεται «Βουνό του Προφήτη Ηλία» και η κορυφή του, που αποτελεί «γυμνή» και σκληρή ηφαιστειακή πέτρα «Ρότσος του Προφήτη Ηλία» οφείλεται σε ένα περίεργο συμβάν.
Σύμφωνα με την τοπική λαϊκή παράδοση, σε περιοχή ανάμεσα στα χωριά Αγρίδια και Αγρός είχε ανευρεθεί η εικόνα του Προφήτη Ηλία. Τα δύο χωριά έριζαν σε ποιο ανήκε η περιοχή και κατ’ επέκταση και η εικόνα. Οι κάτοικοι του Αγρού,που ήταν και μεγαλύτερο χωριό ήσαν περισσότεροι από τους Αγριδιώτες. Λόγω αυτής της διαφοράς κατάφεραν να πάρουν την εικόνα και προσπάθησαν να την μεταφέρουν στο χωριό τους.
Όταν δοκίμασαν όμως να την σηκώσουν από το έδαφος, αυτό ήταν αδύνατο. Όσοι περισσότεροι μαζεύονταν τόσο περισσότερο βάρος αποκτούσε η εικόνα. Μετά από πολλές προσπάθειες τα παράτησαν. Τότε 2 Αγριδιώτες προσπάθησαν να σηκώσουν την εικόνα και να την μεταφέρουν στο χωριό τους.
Η εικόνα, σαν από πούπουλο στα χέρια των ανθρώπων μεταφέρετε μέχρι το ψηλό βουνό που στους πρόποδες του βρισκόταν το χωριό τους. Εκεί, στην κορυφή του βουνού, έγινε και πάλι τόσο βαριά που ήταν αδύνατο να μετακινηθεί. Τότε ο ένας από τους δύο που την κρατούσαν, πέταξε μία πέτρα και εκεί που έπεσε, έκτισαν εκκλησία την οποία αφιέρωσαν στον Προφήτη και εκεί που η εικόνα «καρφώθηκε» στον βράχο, πολύ αργότερα έκτισαν ξωκλήσι.
Το συμβάν με το πέταγμα ενός αντικειμένου και εκεί που πέφτει κτίζεται εκκλησία, μας θυμίζει πολύ τον θαυματουργό τρόπο που κτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Μάμαντος στο χωριό που φέρει το ίδιο όνομα με την εκκλησία και βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα.
Το ξωκλήσι είναι πάντοτε ανοικτό και η είσοδος ανοίγει τραβώντας την πόρτα προς το σώμα σας.
