Η Τουρκοκυπριακή συνοικία της Σκάλας, βρισκόταν ανάμεσα στις λεωφόρους Π. Βαλσαμάκη η οποία αποτελούσε την βόρεια και άτυπη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο συνοικίες, την Πιαλέ Πασά που είναι η συνέχεια της λεωφόρου Αθηνών και περιέβαλλε από ανατολικά την Τουρκοκυπριακή συνοικία και η Τζουζχανε που βρισκόταν δυτικά. Η Πιαλέ Πασά και η Τζουζχάνε ενωνόταν με την λεωφόρο Αρτέμιδος πολύ κοντά η μία από την άλλη.
Μετά το 1963 οι Τουρκοκύπριοι ακολουθώντας οδηγίες της Τουρκίας «κλείστηκαν» στις συνοικίες τους στήνοντας οδοφράγματα στα σημεία εισόδου. Η Πιαλέ Πασά κλείστηκε στο ύψος της λεωφόρου Π. Βαλσαμάκη, μοιράζοντας έτσι τη Λάρνακα στα δύο.
Το παράδοξο ήταν ότι οι Τουρκοκύπριοι συνέχιζαν να περνούν ελεύθερα από το οδόφραγμα για να πάνε στις δουλειές τους ή και για ψώνια ενώ οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούσαν να περάσουν στην Τουρκοκυπριακή συνοικία. Κάποιοι που το τόλμησαν, συνελήφθησαν από τους Τουρκοκυπρίους και αφού κακοποιήθηκαν άγρια, αφέθηκαν για εβδομάδες στα μπουντρούμια των φυλακών.
Στο κέντρο της Τουρκοκυπριακής συνοικίας εκεί που σήμερα υπάρχει μικρό πάρκο και χώρος στάθμευσης του Τμήματος Δασών, υπήρχε το σχολείο δημοτικής εκπαίδευσης, το οποίο κάθε άλλο παρά σχολείο ήταν.
Από την αυλή του ξεκινούσε υπόγεια σήραγγα η οποία είχε την έξοδο της στην περιοχή Μακένζυ η οποία τότε ήταν ακατοίκητη και βαλτώδης. Μέσα σε αυτή τη σήραγγα, οι Τουρκοκύπριοι αποθήκευαν τον παράνομο οπλισμό που με ψαρόβαρκες έφερναν από την Τουρκία με σκοπό να προκαλέσουν επεισόδια που θα είχαν αποτέλεσμα την επέμβαση της Τουρκίας.
Μετά το 1974 και όταν οι Τουρκοκύπριοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν για τις περιοχές που είχε καταλάβει ο Τούρκικος στρατός εισβολής, η Πιαλέ Πασά άνοιξε για τους Ελληνοκύπριους. Αυτά που είδαν όσοι μπήκαν μέσα στην συνοικία ήταν το λιγότερο τραγικά.
Τα πάντα έδειχναν αποδιοργάνωση, φτώχεια και κακοριζικιά. Τα σπίτια με ανοιχτές τις πόρτες φανέρωναν την βιασύνη των ενοίκων τους να τα εγκαταλείψουν. Η πολύχρονη αυτό-απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία τους οδήγησε στον οικονομικό μαρασμό και στη ανέχεια. Έφυγαν και άφησαν πίσω τους χαλάσματα.
Αυτά τα χαλάσματα τα ανάλαβαν κάτοικοι που εκδιώχθηκαν με τη βία των όπλων από περιοχές, κυρίως της Αμμοχώστου. Τα επισκεύασαν και κατοίκησαν σε αυτά με την ελπίδα της σύντομης επιστροφής στα δικά τους σπίτια, στα δικά τους χωριά. Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε και παρόλο που ποτέ δεν ξέχασαν τα χωριά τους, προσπάθησαν και κατάφεραν να μεταμορφώσουν την άλλοτε Τουρκοκυπριακή συνοικία.
Την μετέτρεψαν σε μια πανέμορφη παραλιακή συνοικία με έντονο το στοιχείο της παραδοσιακής και πεδινής αρχιτεκτονικής το οποίο συνδύασαν έντεχνα και με πρωτοποριακό τρόπο με σύγχρονες αντιλήψεις και κατασκευές.
Η άλλοτε στενή και στριμωγμένη ανάμεσα στα σπίτια και την θάλασσα λεωφόρος Πιαλέ Πασά επεκτάθηκε ανατολικά «κλέβοντας» μέρος της θάλασσας και στρώθηκε με πλάκες. Δημιουργήθηκαν πεζόδρομοι τόσο στο ύψος της Λεωφόρου όσο και στο ύψος της θάλασσας. Αντί για ξύλινα ή μεταλλικά παγκάκια για να ξεκουράζεται ο επισκέπτης, τοποθέτησαν κατασκευές που μοιάζουν με τεράστια βότσαλα.
Το μικρό λιμανάκι επεκτάθηκε και μετατράπηκε σε ψαρολίμανο που μπορεί να φιλοξενήσει εκατοντάδες βάρκες κάθε μεγέθους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία πανέμορφης αμμώδους παραλίας.
Η Πιαλέ Πασά και η πρώην Τουρκοκυπριακή συνοικία αποτελεί κόσμημα για τη Λάρνακα και ένας από τους πιο όμορφους προορισμούς στη Κύπρο, το αποδεικνύουν οι χιλιάδες καθημερινοί επισκέπτες που την κατακλύζουν.
