Δυτικά του χωριού Σια και στον δρόμο Σια – Μαθιάτης, για πολλά χρόνια ο άνθρωπος έσκαβε τη γη για να βρει χαλκό και σιδηροπυρίτη. Τα μικρά τρένα κατηφόριζαν στις γαλαρίες, τα γέμιζαν με χώμα και «αγκομαχώντας» ανέβαιναν στην επιφάνεια μεταφέροντας το πολύτιμο φορτίο τους στον χώρο πλύσης των μεταλλευμάτων.
Σκάβοντας τη γης δημιούργησαν μια τεράστια αμφιθεατρική λεκάνη. Με τα χρόνια όλο και μεγάλωνε, μέχρι την μέρα που ο κασμάς έπαψε να κτυπά στον χαλκό. Το ορυχείο εγκαταλείφτηκε από τον ιδιοκτήτη του που ήταν η Ελληνική μεταλλευτική εταιρεία.
Πίσω της άφησε ένα σεληνιακό τοπίο. Καμιά αποκατάσταση του τοπίου. Ούτε ένα δένδρο δεν φύτεψαν φεύγοντας. Μια γαλαρία μένει ακόμα ανοικτή και «χάσκει» στον ουρανό.
Η φύση δημιουργός ανάλαβε να αποκαταστήσει όσα η απληστία του ανθρώπου κατάστρεψε. Την τεράστια λεκάνη την γέμισε με νερό. Της έδωσε όλα τα χρώματα της γης, για να «ταιριάζει» με το τοπίο. Την μεταμόρφωσε σε μια όμορφη λίμνη.
Προσοχή: Μην πλησιάζετε στις όχθες της λίμνης. Τα πετρώματα είναι κυρίως από μπάζα του μεταλλείου και υποχωρούν πολύ εύκολα.
