Πολύ πριν ο άνθρωπος μπορέσει να αρθρώσει δισύλλαβη λέξη και όταν ακόμα ζούσε σε σπήλαια, είχε ήδη αποκτήσει ένα πιστό και παντοτινό φίλο, που πολύ αργότερα τον ονόμασε «Σκύλο». Ήταν ο σύντροφός του στο κυνήγι, ο οδηγός του μέσα στις αχανείς εκτάσεις της σαβάνας αλλά και ο άγρυπνος φρουρός στην είσοδο της σπηλιάς του.
Η σχέση μεταξύ Ανθρώπου και Σκύλου «κτίστηκε» γερά μέσα από το πέρασμα χιλιάδων ετών "συμβίωσης" και αλληλεξάρτησης. Γεγονός είναι ότι ο Σκύλος επέλεξε να ζήσει κοντά στον Άνθρωπο και δεν ανγκάστηκε από τον Άθρωπο..
Ο πρώτος άνθρωπος, σαν αποκλειστικό μέσο εξασφάλισης τροφής είχε το κυνήγι, συνήθεια η οποία δημιουργούσε μεγάλη ποσότητα τροφής, ακατάλληλη για τον ίδιο αλλά απαραίτητη για τον Σκύλο. Οι δυο τους συνεργάστηκαν άψογα στον τομέα αυτό και οι σχέσεις φιλίας δυνάμωσαν και ο Σκύλος «αναγνώρισε» σαν αρχηγό της μικτής πλέον "αγέλης", τον Άνθρωπο.
Ο Σκύλος ποτέ δεν «πρόδωσε» την φιλία αυτήν και δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να λέει το αντίθετο. Υπάρχουν όμως πληθώρα αναφορών που μιλάνε για την θυσία του Σκύλου με μοναδικό σκοπό την προστασία ή και την διάσωση του Ανθρώπου, από κινδύνους που προέρχονταν τόσο από άλλα ζώα και ερπετά αλλά και από φυσικές καταστροφές.
Σε διάφορα μέρη της Κύπρου, μας έχουν αναφερθεί περιπτώσεις που ο Σκύλος, πέθανε από αλλεπάλληλα δαγκώματα φιδιού, του μοναδικού φιδιού που υπάρχει στο νησί και που διαθέτει δηλητήριο που επιφέρει άμεσα τον θάνατο, απλά και μόνο για να προστατέψει τον "αφέντη" του.
Ο Άνθρωπος, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από τον Σκύλο σε ότι αφορά την σχέση φιλίας που υπάρχει ανάμεσα τους. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες αυτής της «προδοσίας». Σκυλιά, εγκαταλείπονται στα δάση και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι πραγματικά εγκληματικό και πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες ρυθμίσεις έτσι ώστε ο κάθε ιδιοκτήτης να φέρει πραγματική και νομική ευθύνη απέναντι στο ζώο, ευθύνη που αν θεωρεί ότι δεν μπορεί να επωμιστεί, τότε να μην την αναλαμβάνει.
Στην Κύπρο υπάρχουν δεκάδες φυλές Σκύλων, οι οποίες φυλές αριθμούν πολλές δεκάδες χιλιάδες ζώα. Τα ζώα αυτά, ζουν ως επί το πλείστον σε περιοχές των πόλεων ή και των δήμων, μέσα σε συνθήκες που καθόλου δεν ευνοούν τα ένστικτα τους. Ζουν σε πολυκατοικίες και κυρίως στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων και αυτό είναι εγκληματικό αφού είναι πολύ γνωστό ότι ο Σκύλος «πάσχει» από υψοφοβία, με αποτέλεσμα το ζώο να φοβάται και να μην είναι ήσυχο.
Τα προβλήματα διαβίωσης των Σκύλων μεγαλώνουν όσο ή πόλης ή το χωριό που τα φιλοξενεί, αναπτύσσεται και οι δρόμοι γεμίζουν με οχήματα, με αποτέλεσμα ο ζωτικός χώρος του ζώου να συρρικνώνεται και στο τέλος να περιορίζεται σε μερικά λεπτά περιπάτου έχοντας το λουρί στον λαιμό.
Το πρόβλημα αυτό, το έχει εντοπίσει το τμήμα δασών του νησιού στην επαρχία Λευκωσίας και βρήκε λύση. Δημιούργησε ένα μονοπάτι για Σκύλους, μέσα στο Εθνικό δασικό πάρκο Αθαλάσσας.
Το μονοπάτι έχει αφετηρία τον χώρο στάθμευσης του πάρκου όταν βρισκόμαστε στον δρόμο που οδηγεί στο Γέρι και προερχόμαστε από τον κυκλικό κυκλοφοριακό κόμβο της Καλαμών που βρίσκεται δίπλα από το γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας.
Καλύπτει μεγάλη απόσταση και περνά μέσα από πανύψηλα δένδρα ευκαλύπτου, κυπαρισσιών και πεύκων και σε μικρή απόσταση από την λίμνη Αθαλάσσας.
Το μονοπάτι φαίνεται να το «σέβονται» αυτοί που το χρησιμοποιούν αφού δεν θα προσέξετε σχεδόν καθόλου ακαθαρσίες ζώων. Αν το χρησιμοποιήσετε εφαρμόστε τους κανόνες που έχουν σχέση με το θέμα καθαριότητας του χώρου, έτσι ώστε να συνεχίσει να προσφέρει την δυνατότητα στον Άνθρωπο και στον Σκύλον να περπατούν μέσα στην φύση μαζί όπως και τα παλιά χρόνια.
