Ακόμα ένα «μνημείο» κατάλοιπο της Ενετοκρατίας στο νησί της Κύπρου, είναι ο μικρός εγκαταλελειμμένος και ερειπωμένος πια οικισμός που φέρει το όνομα διοικητικής περιφέρειας της Νότιας Ιταλίας και ονομάζεται Δράπια.
Είναι κτισμένος στην πλαγιά λόφου, βορειοδυτικά του χωριού Καλαβασός και στα μισά του δρόμου που οδηγεί στον επίσης εγκαταλελειμμένο οικισμό Παρσάτα. Οι δύο οικισμοί, βρίσκονται μέσα στα όρια της διοικητικής περιφέρειας του χωριού Ορά.
Τα δύο μικρά «χωριά» έχουν κοινή μοίρα και εν πολλοίς κοινή ιστορία. Κτίστηκαν για τον ίδιο λόγο και εγκαταλείφθηκαν επίσης για τον ίδιο λόγο.
Στα βουνά που περιβάλλουν την Καλαβασό, από τα αρχαία χρόνια, ο άνθρωπος έψαξε και βρήκε πολύτιμα μέταλλα. Δημιούργησε μεταλλεία. Μεταλλωρύχοι από διάφορα μέρη της Κύπρου, ακόμα και από την μακρινή τότε Πάφο, κατέφθασαν στην Καλαβασό, ψάχνοντας για δουλειά.
Η ανάγκη για στέγαση τους οδήγησε να κτίσουν τους δύο οικισμούς. Ο μεν πρώτος, η Παρσάτα, στην κορυφή λόφου που δεσπόζει της κοιλάδας του Βασιλικού ποταμού και η Δράπια στους πρόποδες του. Συνδέονταν μεταξύ τους με μαιανδρικό χωματόδρομο, αφού η περιοχή «χαράσσεται» πολλές μικρές ρεματιές.
Η Δράπια κτίστηκε με πέτρα, ακλουθώντας πιστά την τότε χαρακτηριστική αρχιτεκτονική των ημιορεινών περιοχών της Κύπρου, οι οποίες γειτνίαζαν με παράκτιες περιοχές. Ψηλά περιτοιχίσματα, μία κεντρική και με χαμηλό ύψος εξώθυρα και διώροφα σπίτια χωρίς παράθυρα στο ισόγειο. Το ισόγειο εξ ολοκλήρου με πέτρα και ο δεύτερος όροφος με πλίνθους.
Μεγάλα δοκάρια στις οροφές και πάνω από αυτά, καλάμια δεμένα μεταξύ τους. Ακολούθως τοποθετούσαν στρώμα υγρού αργίλου, που όταν αυτός στέγνωνε μετατρεπόταν σε αδιαπέραστος από το νερό. Στην οροφή του σπιτιού τοποθετούσαν κεραμίδια Βυζαντινού τύπου και στην οροφή του ισογείου, τετραγωνισμένα μάρμαρα. Τους τοίχους τους «έντυναν» με στρώμα γύψου τον οποίο στο τέλος τον ασβέστωναν.
Η ζωή στην Δράπια, ήταν σκληρή και δύσκολη. Οι άντρες από πολύ ενωρίς το πρωί και πολύ πριν ο ήλιος προβάλει από τα νερά της θάλασσας της Καλαβασού, με τις σκαπάνες στον ώμο, έκλειναν τις πόρτες των σπιτιών τους και κατηφόριζαν προς το εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Χωρίς να σταματήσουν, έκαναν βιαστικά το σταυρό τους, επικαλούμενοι την βοήθεια του Αγίου για ασφαλή επιστροφή από το μεταλλείο και συνέχιζαν βιαστικά να κατηφορίζουν προς το βάθος της κοιλάδας όπου ρέει ο Βασιλικός ποταμός. Στην συνέχεια, ανάλογα σε ποιο μεταλλείο θα «τρύπωναν» για να βγάλουν το μεροκάματο, ακολουθούσαν διαφορετικές πορείες, ανηφορίζοντας αυτή την φορά τις πλαγιές των βουνών της Καλαβασού.
Όταν το σκοτάδι δεν τους επέτρεπε να συνεχίσουν το σκάψιμο, έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής. Φθάνοντας στο εξωκλήσι, με το χέρι αποχαιρετούσαν τους συναδέλφους τους που θα συνέχιζαν την πορεία προς την Παρσάτα και βιαστικά «κρύβονταν» στην ασφάλεια του σπιτιού τους.
Τα χρόνια πέρασαν και το βουνό σταμάτησε να δίνει. Στέρεψε. Τα μεταλλεία έκλεισαν τις πόρτες τους και οι μεταλλωρύχοι έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς μεροκάματο. Χωρίς πολλές σκέψεις, μάζεψαν τα υπάρχοντα τους, πήραν τις οικογένειες τους, έκλεισαν πίσω τους τις πόρτες των σπιτιών τους και ανηφόρισαν προς άλλες περιοχές. Κάποιοι τράβηξαν για τον Αμίαντο και άλλοι για το Μιτσερό. Τράβηξαν για εκεί που η γης εξακολουθούσε να προσφέρει τα αγαθά της στους ανθρώπους.
Οι δυο οικισμοί, πολύ γρήγορα ερειπώθηκαν. Στην θέση τους κάποια ερείπια σπιτιών, μας υπενθυμίζουν, ότι οι άνθρωποι που τα έκτισαν, με τον ιδρώτα τους μέσα στα έγκατα της γης, πάλεψαν, μόχθησαν και πέθαναν για να ζήσουμε εμείς σήμερα μια καλύτερη ζωή.
Οι δύο οικισμοί, θα μπορούσαν, να ήταν δύο «ζωντανά» κοινοτικά κύτταρα της κοινωνίας μας. Φιλοπρόοδος επιχειρηματίας, δημιούργησε σχέδιο για αναστήλώση των 2 οικισμών στην αρχική τους αρχιτεκτονική βάση. Δυστυχώς όμως, άνθρωποι που δεν έχουν όραμα και δεν αγαπούν την ιστορία του τόπου, αρνήθηκαν. Το αποτέλεσμα είναι ορατό και δεν είναι καθόλου ευχάριστο.
Παρακολουθήστε το βίντεο της επίσκεψης μας:
