Ανατολικά από το Κελλάκι της επαρχίας Λεμεσού, βρίσκονται τα απομεινάρια ενός εγκαταλελειμμένου και ερειπωμένου χωριού το οποίο φέρει το όνομα «Βίκλα». Ήταν κτισμένο στην πλαγιά μικρού και ομαλού λόφου που δέσποζε μεγάλου κάμπου στα νότια και της κοιλάδας που δημιούργησε παραπόταμος του Βασιλικού στα βόρεια. Στα δυτικά και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων υπήρχε άλλο μικρό χωριό, το Κλωνάρι. Στα ανατολικά το ανάγλυφο του εδάφους, σχηματιζόταν από δεκάδες μικρές ρεματιές, που τις δημιουργούσαν τα ρυάκια και μικροί χείμαρροι που όταν ενώνονταν σχημάτιζαν τον Βασιλικό ποταμό.
Στην κορυφή του μικρού λόφου, οι άνθρωποι έκτισαν πριν από αιώνες ένα μοναστήρι. Το αφιέρωσαν στον Άγιο Ιωάννη τον ελεήμων. Στην πλαγιά έκτισαν το χωριό τους και στον κάμπο φύτεψαν τα αμπέλια τους και τις ελιές τους.
Τα σπίτια τα έκτισαν με βάση την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των ημιορεινών περιοχών του νησιού. Με πέτρα το ισόγειο και με πλίνθους το ανώι. Μεγάλες καμαρωτές ξώπορτες που οδηγούσαν μέσα από τον «ηλιακό» ή το δίχωρο, σε εσωτερική αυλή. Γύρω από την αυλή, υπήρχαν τα δωμάτια για την οικογένεια και στο ανώι το κυρίως υπνοδωμάτιο.
Οι δρόμοι, φαρδιοί τόσο όσο να χωράει ένα κάρο να περνάει ανάμεσα από τα σπίτια και κτισμένοι με πέτρα και με πολύ μαστοριά. Από το κέντρο του χωριού, ένας πιο φαρδύς δρόμος σε «ανεβάζει» στην κορυφή του λόφου όπου τότε υπήρχε το Μοναστήρι. Σήμερα υπάρχει μόνο το καθολικό και βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Η επέκταση που φαίνεται ότι δέχτηκε ο Ναός, φανερώνει ότι η Βίκλα για κάποιους αιώνες μεγάλωνε.
Περπατώντας ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα αρχοντικά, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την οργάνωση του οικισμού αλλά και την φροντίδα που δεχόταν από τους κατοίκους του. Παρόλο που έχουν περάσει 50 χρόνια από την μέρα εκείνη που ο τελευταίος κάτοικος του, κλειδώνοντας για τελευταία φορά την ξώπορτα του σπιτιού του, έφυγε για την Λεμεσό, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, η κατάσταση των δρόμων φανερώνει πόσο καλά οργανωμένος ήταν.
Τα περισσότερα σπίτια, αν σε αυτά γινόντουσαν αναπαλαιώσεις πάνω στο αρχικό αρχιτεκτονικό τους σχέδιο, θα φάνταζαν σαν αρχοντικά. Με τις εσωτερικές τεράστιες καμάρες τους, οι οποίες σε παραπέμπουν σε βυζαντινά χρόνια, τις μεγάλες ξώπορτες και την εσωτερική αυλή, σου δημιουργούν εικόνες πρωτόγνωρες και φανταστικές.
Μπροστά στο χωριό, απλώνεται ο κάμπος. Τεράστιος κάμπος με τις ελιές του, τα αμπέλια του και το μεγάλο πηγάδι στο κέντρο του. Ο κάμπος δεχόταν καθημερινά τους κατοίκους της Βίκλας και αυτοί τον όργωναν, τον έσπερναν, τον πότιζαν.
Ο κάμπος δεν «κοιμόταν» ποτέ. Από ενωρίς τον Νοέμβριο ξεκινούσε η σπορά. Λίγο μετά, το κλάδεμα των αμπελιών. Την άνοιξη, αποσφράγιζαν το μεγάλο πηγάδι και με τον κουβά δεμένο σε 100 οργιές σχοινί, αντλούσαν νερό και πότιζαν τα δένδρα. Μια κληματαριά, νότια από το πηγάδι, «χάριζε» τον ίσκιο της στον γεωργό που αντλούσε το νερό και δύο πέτρινες γούρνες κτισμένες στο πηγάδι, γέμιζαν με νερό για να ποτίζουν τα ζώα τους.
Τον Ιούνιο ξεκινούσε το θέρισμα των αγρών, με το δρεπάνι και στην συνέχεια στο αλώνι με πολύ κόπο και με την βοήθεια των ζώων τους, ξεχώριζαν το στάρι από το άχυρο. Ακολουθούσε το μάζεμα του άχυρου και η μεταφορά του στον αχυρώνα.
Στα μισά του Σεπτέμβρη, ξεκινούσε ο τρύγος. Ένα νέο πανηγύρι στηνόταν στον τεράστιο κάμπο. Όλοι οι κάτοικοι, έβγαιναν στον κάμπο. Οι γέροι μάζευαν το σταφύλι και οι νιοι το κουβαλούσαν στα κοφίνια και από εκεί στο πατητήρι, όπου νεαρά κοριτσόπουλα με τα γυμνά τους πόδια, χόρευαν στους ήχους του βιολιού, πατώντας τα σταφύλια. Το νέκταρ που έτρεχε από την κάνουλα, το τοποθετούσαν σε πήλινα πιθάρια και το μετέτρεπαν στο πιο γλυκό κρασί του πλανήτη. Την Θεϊκή Κουμανταρία.
Τελειώνοντας από τον τρύγο, μια άλλη Θεόσταλτη ευλογία, περίμενε τους γεωργούς κατοίκους της Βίκλας. Το μάζεμα του ελαιοκάρπου, έπρεπε να γίνει πριν αυτός υπερωριμάσει και καταστραφεί.
Μετά από αυτό η ζωή ξανάρχιζε από την αρχή.
Αυτή ήταν η ζωή στο άλλοτε ζωντανό χωριό Βίκλα.
Σήμερα, τα ερείπια κυριαρχούν στην πλαγιά του λόφου όσο και αν στην κορυφή του, υπάρχει ακόμα η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Ο κάμπος, πέρασε σε άλλη χρήση. Δεν παράγει ελιές, δεν παράγει σιτάρι, δεν παράγει κρασί. Δεν υπάρχουν γέροι άνθρωποι για να κλαδέψουν τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα. Δεν υπάρχουν νέοι για να κουβαλήσουν στα δυνατά μπράτσα τους τα κοφίνια με τα γεννήματα. Δεν υπάρχουν κοριτσόπουλα για να πατήσουν με τα γυμνά πόδια τους το σταφύλι. Απ’ τα σπίτια δεν βγαίνει καπνός και ο αέρας δεν φέρνει μαζί του τις μυρωδιές από τις αναμμένες εστίες.
Στον κάμπο ακούς μόνο φωνές. Φωνές σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνεις. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, κρατώντας ένα σιδερένιο μπαστούνι κτυπούν μια πολύ μικρή άσπρη μπάλα. Ο κάμπος άλλαξε. Μεταμορφώθηκε και έγινε γήπεδο του γκολφ. Τουλάχιστο έτσι, το χωριό, «ζωντανεύει» κάποιες εποχές του χρόνου.
