Το Κλωνάρι Λεμεσού, βρίσκεται 3 χιλιόμετρα ανατολικά από το χωριό Κελλάκι και 2 χιλιόμετρα δυτικά της Βίκλας. Πρόκειται για μικρό χωριό αφού οι φορολογικοί του κάτοικοι, συμπεριλαμβανομένου και του αθλητικού κέντρου «Vikla Golf» ανέρχονται σε 63.
Τα λιγοστά σπίτια του, που αναπτύσσονται ένθεν και ένθεν από λιθόστρωτα δρομάκια, είναι κτισμένα με πέτρα. Όπως με πέτρα είναι κτισμένη από τον 16ον αιώνα και η εκκλησία του χωριού που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.
Για να βρούμε το πώς ονομάστηκε «Κλωνάρι» θα πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο και να πάμε στις εποχές που το χωριό μαζί με την Βίκλα αποτελούσαν τσιφλίκια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι λιγοστές αρόσιμες περιοχές να φυτευτούν με αμπέλια, ελιές και χαρουπιές. Τότε το χωριό πήρε ανάπτυξη, παράλληλη με τον μοναδικό τότε δρόμο και όταν κάποιος το έβλεπε από την κορυφή παρακείμενου λόφου, έβλεπε να μοιάζει σαν Κλωνάρι δένδρου. Έτσι πήρε το όνομα του.
Το Κλωνάρι, σε αντίθεση με την Βίκλα, δεν το εγκατέλειψαν οι κάτοικοι του. Μειώθηκαν πολύ αλλά στους δρόμους του βλέπεις μικρά παιδιά να τρέχουν, να παίζουν και να γελούν. Ενώ την ίδια ώρα, στις αυλές οι νοικοκυρές καθισμένες στην σκιά της κληματαριάς, ξεφλουδίζουν αμύγδαλα φετινής εσοδείας.
Σε καλά κρυμμένη τοποθεσία, που πολύ λίγοι την ξέρουν, υπάρχει ένα παμπάλαιο δέντρο. Ένας δρυς 300+ χρόνων, απλώνει τα κλαδιά του σε μεγάλη έκταση από τον κορμό του. Σε μικρή απόσταση από το δένδρο, ένα παλαιό και μυστικό λαγούμι μέσα από μικρή σπηλιά, μεταφέρει άγνωστο από που, λίγο νερό. Οι κάτοικοι του χωριού, οδήγησαν το νερό σε μικρή δεξαμενή που βρίσκεται κοντά στο πανάρχαιο δένδρο, εξασφαλίζοντας του έτσι τις απαραίτητες για την επιβίωση του ποσότητες νερού.
Αν βρεθείς στο Κλωνάρι, το πρώτο που θα παρατηρήσεις είναι η καθαριότητα των δρόμων αλλά και γενικά όλου του χωριού. Στην μικρή πλατεία, υπάρχει πετρόκτιστη βρύση με πόσιμο νερό και μικρό προσκυνητάρι προς τιμήν του Αγίου Νικολάου. Δίπλα από την εκκλησία, το αρχονταρίκι, ένα πολύ παλαιό και ανακαινισμένο κτήριο που στην αυλή του θα δείτε τα πήλινα πιθάρια που κάποτε μετουσίωναν το σταφύλι σε Κουμανταρία.
Περπατώντας στο χωριό θα προσέξεις τις νέες φυτείες που μεγαλώνουν μαζί με τους κατοίκους του. Φυτείες που παράγουν τον «μαύρο χρυσό». Οι χαρουπιές, μετά από τόσα χρόνια που είχαν περάσει στα αζήτητα, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και αποτελούν ένα σημαντικό εισόδημα για τους καλλιεργητές τους.
Το Κλωνάρι, κατάφερε να αντέξει την εγκατάλειψη και να επιζήσει. Το αποδεικνύουν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που τρέχουν ανέμελα στους στενούς και πολύ όμορφους δρόμους του.
