Αναζητώντας τις πηγές του ποταμού Λιμνάτη καταλήξαμε στις ψηλότερες κορυφές του όρους Παπούτσα και λίγο πιο χαμηλά από το σημείο διασταύρωσης του δρόμου Παλαιχώρι – Αγρός με τον δρόμο που οδηγεί στον Άγιο Θεόδωρο και Άγιο Ιωάννη Αγρού.
Ακολουθώντας κατάντη τον ποταμό, περάσαμε από τα δυο πιο πάνω χωριά και μετά κατευθυνθήκαμε προς την Ποταμίτισσα. Στην συνέχεια προχωρήσαμε προς τον Κάτω Μύλο. Ο ποταμός, σε κάθε ένα χιλιόμετρο που διανύαμε γινότανε και πιο "άγριος".
Από τον Κάτω Μύλο και μετά ο ποταμός ακολουθεί μαιανδρική πορεία μέσα από βαθιά φαράγγια για αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να ενωθεί με παραπόταμο του που έχει τις πηγές του βορειοδυτικά του χωριού Πελέντρι. Από το σημείο αυτό με μεγαλύτερη πλέον ορμή ο ποταμός συνεχίζει το ταξίδι του προς νότο δημιουργώντας στο πέρασμα του πανέμορφα παραποτάμια δάση.
Φθάνοντας στον σημείο που ο Λιμνάτης ενώνεται με άλλο παραπόταμο που έχει σαν κοιλάδα απορροής τις νοτιοδυτικές περιοχές του Καλού χωριού Λεμεσού, μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε.
Το παραδείσιο τοπίο που βλέπαμε για πολλά - πολλά χιλιόμετρα, μετατράπηκε σε κρανίου τόπο. Η ανάγκη των ανθρώπων για οικοδομικά υλικά, κυρίως αμμοχάλικα, τους ανάγκασε να σκάψουν την περιοχή και να την ξεγυμνώσουν από κάθε μορφή πράσινης ζωής.
Τεράστια σκαπτικά μηχανήματα, «τρώνε» τις «σάρκες» των βουνών, δημιουργώντας νέα που αποτελούνται από άμμο και χαλίκια, μετατρέποντας ολόκληρη την περιοχή σε λατομείο.
Η μόνη δίοδος προς το λατομείο, είναι μια παλιά γέφυρα η οποία έδειχνε έτοιμη να καταρρεύσει και σε περνούσε πάνω από τα αγριεμένα νερά του Λιμνάτη. Προχωρήσαμε με τα πόδια και φθάνοντας στην μέση είδαμε στην κοίτη του ποταμού και ακριβώς δίπλα από την ετοιμόρροπη γέφυρα, ένα άλλο, Μεσαιωνικό αυτή τη φορά γεφύρι.
Βλέποντας αυτό τον θησαυρό, ξεχάσαμε και το λατομείο και την όποια κούραση τόσων ωρών. Βρήκαμε αυτό που ψάχναμε για μήνες τώρα και κανείς δεν ήξερε κάτι να μας πει. Ψάχναμε να βρούμε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των χωριών της Μεγάλης Κουμανταρίας, Καλό Χωριό, Άγιος Παύλος, Άγιος Κωνσταντίνος, Αρακαπάς, Επταγώνεια, Ορά κλπ με τα κρασοχώρια της ορεινής και ημιορεινής Λεμεσού και που βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Κούρη όπως η Τριμίκλινη, ο Άγιος Μάμας, ο Άγιος Γεώργιος, το Μονάγρι, ο Δωρός, η Συλίκου, η Λάνεια κλπ.
Μέσω αυτού του Μεσαιωνικού γεφυριού, οι έμποροι, οι μεταλλωρύχοι και οι ταξιδιώτες, μπορούσαν πλέον να προχωρήσουν προς το επίσης Μεσαιωνικό γεφύρι της Τριμίκλινης, το οποίο γεφυρώνει τον ποταμό Κούρη και από εκεί προς το Κοιλάνι όπου βρίσκεται το Μεσαιωνικό γεφύρι Κοιλανίου και από εκεί προς τα χωριά της Πάφου.
Το γεφύρι του Αγίου Μάμα, σχεδόν εξαφανισμένο κάτω από την άγρια βλάστηση που το περικυκλώνει, βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Λίγες φθορές υπάρχουν στα δύο πλαϊνά στηθαία καθώς επίσης και στο οδόστρωμα του αφού ποτέ δεν έχει καθαριστεί από τα αγριόχορτα. Οι βάσεις του στέκουν πολύ γερά στις όχθες του Λιμνάτη, ίσως να τις προστατεύει ο σταυρός που έχει σμιλευτεί πάνω στο «κλειδί» της μονόκλιτης καμάρας που το σχηματίζει.
Είναι απαράδεκτο ένα τόσο σημαντικό μνημείο όπως αυτό, να αφήνεται απροστάτευτο και εγκαταλελειμμένο. Η λειτουργία λατομείου στην δυτική όχθη του Λιμνάτη και η χρήση της παλαιάς γέφυρας από μεγάλα και βαριά φορτηγά, επιβαρύνουν την καλή κατάσταση του γεφυριού.
Η αδιαφορία των τοπικών αλλά και των κρατικών αρχών είναι χαρακτηριστική και η μόνη ελπίδα για να παραμείνει όρθιο το γεφύρι είναι να καταστεί προορισμός για εκδρομείς, έτσι ώστε να αναγκαστούν να το προστατέψουν.
Το Μεσαιωνικό γεφύρι, βρίσκεται στον μοναδικό δρόμο που ενώνει τα χωριά Άγιος Μάμας Λεμεσού και Καλό χωριό Λεμεσού και μέσα σε λατομείο αμμοχάλικων.
