Νοτιοανατολικά από το χωριό Μένοικο που γεωγραφικά ανήκει στην επαρχία Λευκωσίας, υπάρχει μικρός Ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Παναγία η οποία φέρει το προσωνύμιο «Μάνα των παίδων». Είναι κτισμένος στην κόχη χαμηλής λοφοσειράς η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουν δύο παραπόταμοι του Σερράχη.
Πρόκειται για Ναό που οικοδομήθηκε με πέτρες του ποταμού σε σχήμα μονόκλιτης Βασιλικής και η οποία είναι καμαροσκέπαστη. Η καμάρα της οροφής, καθώς και το τεταρτοσφαίριο του Ιερού, σκεπάζονται με κεραμίδια Βυζαντινού τύπου. Φέρει μία είσοδο η οποία βρίσκεται στο κέντρο του δυτικού τοίχου.
Η είσοδος σχηματίζεται από πελεκημένους ασβεστολιθικούς πωρόλιθους οι οποίοι στο ανώφλι δημιουργούν καμάρα. Κλείνει δε με μονόφυλλη, ξύλινη πόρτα. Πάνω από την είσοδο υπάρχει παράθυρο φωτισμού. Παράθυρο φωτισμού υπάρχει και στο κέντρο του ημικυκλικού τοίχου που σχηματίζει εσωτερικά την Αψίδα του Ιερού.
Το καμπαναριό, το οποίο αποτελεί κτίσμα πολύ πρόσφατο, αποτελεί συνέχεια της εξωτερικής τοιχοποιίας και ορθώνεται ένα επίπεδο πάνω από το γείσο της οροφής. Σχηματίζεται από δύο πέτρινες κολώνες οι οποίες στο πάνω μέρος δημιουργούν καμάρα στο κέντρο της οποίας κρέμεται η καμπάνα. Ο Ναός, στα 600-700 χρόνια ύπαρξης του έχει δεχθεί πολλές επεμβάσεις και επιδιορθώσεις. Δυτικά από το μικρό εκκλησάκι κτίζεται νέος Ναός,
Η εικόνα της Παναγίας «Μάνα των παίδων» είναι έντονα Θαυματουργή και αυτό δεν πρόκειται για κάποιο αυθαίρετο συμπέρασμα αλλά βγαίνει αβίαστα μέσα από την αγάπη και την πίστη του Λαού αλλά και τις αμέτρητες μαρτυρίες για θαύματα που έχει πραγματοποιήσει, τόσο σε Χριστιανούς όσο και σε αλλόθρησκους.
Για να καταλάβουμε την τόσο μεγάλη αγάπη που δείχνει ο Λαός προς την Παναγία Την Μάνα των παίδων θα πρέπει να ταξιδέψουμε τουλάχιστον 7 αιώνες στο παρελθόν. Να πάμε στην εποχή που το Μένοικο και η γύρω περιοχή βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων.
Το Μένοικο ήταν χωρισμένο σε 3 φέουδα τα οποία διοικούσαν οικογένειες Φράγκων ευγενών οι οποίοι είχαν φθάσει από την περιοχή της Παλαιστίνης. Η λοφοσειρά που βρίσκεται ανατολικά του χωριού Μένοικο και αυτή που βρίσκεται δυτικά και η έκταση μέχρι το χωριό Ορούντα καλύπτονταν από πολύ πυκνό δάσος.
Μέσα σε αυτό το δάσος πήγαιναν οι 3 Φεουδάρχες μαζί με τις οικογένειες τους για να κυνηγήσουν. Σε μία τέτοια εξόρμηση, ο ένας από αυτούς έχασε τα δύο του παιδιά. Μάταια τα έψαχνε για μέρες μέχρι που στο τέλος απελπίστηκε και σταμάτησε.
Πέρασε καιρός και κάποιος υπήκοος του ήλθε και του ανάφερε ότι βρήκε δύο μικρά παιδιά σε ένα σπήλαιο το οποίο βρισκόταν βαθιά μέσα στο δάσος και στην κορυφή λοφοσειράς. Με την συνοδεία του πήγε να δει αν ήταν τα παιδιά του και αυτό που είδε δεν το πίστευαν τα μάτια του. Τα δυο του παιδιά, ολοζώντανα και χωρίς να έχουν ίχνος ταλαιπωρίας.
Μετά που γύρισαν στο αρχοντικό, τα ρώτησε τι έτρωγαν και τι έπιναν και επέζησαν τόσο καιρό μέσα σε ένα αφιλόξενο και πυκνό δάσος. Αυτά του είπαν ότι τα επισκεπτόταν μία όμορφη κυρία και τους έφερνε φαγητό και νερό. Ο φεουδάρχης θεώρησε πως η κυρία που τα φρόντιζε ήταν η Παναγία και στο σημείο που ήταν το σπήλαιο έκτισε Ναό.
Από τότε τα θαύματα της Πανάγιας δεν σταμάτησαν ποτέ. Οι μαρτυρίες αυτών των θαυμάτων είναι τα χιλιάδες παιδικά ρουχαλάκια που υπήρχαν κρεμασμένα στα κλαδιά των γύρω από τον Ναό δέντρων. Τα δέντρα αυτά, σήμερα τα έχουν κόψει ή και έχουν κλαδευτεί και τα παιδικά ενθυμήματα βρίσκονται σκορπισμένα στους γύρω αγρούς.
Το μικρό εκκλησάκι, το επισκέπτονται καθημερινά δεκάδες Μάνες, φέρνοντας στην Παναγία τα παιδιά τους. Εκεί γίνεται μια ιεροτελεστία και στο τέλος τα ρούχα που φορούσε κατά την είσοδο του το παιδί στον Ναό, τα κρεμάνε στα κλαδιά των δέντρων.
Το εκκλησάκι είναι πάντοτε ανοικτό.
