Το 1191 ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος εισέβαλε στο νησί της Κύπρου με κύριο σκοπό να επιβάλει την τάξη και να σταματήσει τις "αδελφοκτόνες" διαμάχες μεταξύ των Βυζαντινών. Μετά από σύντομη μάχη τους συνέτριψε και μπήκε νικητής στην πρωτεύουσα του νησιού. Στην συνέχεια και αφού πρώτα τέλεσε το μυστήριο του γάμου του με την εκλεκτή της καρδιάς του, Βερεγγάρια, αποχώρησε από το νησί, ενοικιάζοντας το στους Ναΐτες ιππότες.
Αυτοί απέτυχαν να διοικήσουν ορθά και δίκαια, επιβάλλοντας εξοντωτικές φορολογίες τον Λαό. Οι Κύπριοι επαναστάτησαν και το νησί πωλήθηκε στους Φράγκους Λουζινιανούς οι οποίοι κατείχαν την τότε Παλαιστίνη.
Αυτοί, έχοντας μάθει από τα λάθη των Ναϊτών, μοίρασαν το νησί σε μικρά τεμάχια γης τα οποία ονόμασαν φέουδα και τα έδωσαν σε Φράγκους ευγενείς να τα διαχειρίζονται καλλιεργώντας την γη με την βοήθεια του ντόπιου πληθυσμού. Τα πιο μεγάλα και παραγωγικά φέουδα, δόθηκαν στην Καθολική εκκλησία η οποία στην συνέχεια, σφετερίστηκε σχεδόν ολόκληρη την περιουσία της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας της Κύπρου.
Ένα από αυτά τα φέουδα που άνηκαν στην Καθολική εκκλησία, υπήρχε δυτικά του χωριού Ορούντα το οποίο βρίσκεται στα 32 χιλιόμετρα δυτικά από την πρωτεύουσα, μέσα στην πανέμορφη και τεράστια κοιλάδα που δημιούργησε ο ποταμός Περιστερώνας.
Το φέουδο αναπτύχθηκε γύρω από μικρό Ναό που υπήρχε στην δυτική όχθη του ποταμού και αποτελείτο από μεγάλες επίπεδες, αρόσιμες και εύφορες παραποτάμιες εκτάσεις. Η περιοχή φυτεύτηκε με ελιές, χαρουπιές, αμυγδαλιές και ποτιζόταν από πηγάδια που ανορύχθηκαν για τον σκοπό αυτό.
Με το τέλος της Φραγκοκρατίας και της δυναστείας των Λουζινιανών τον Αύγουστο του 1571 μετά που οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί, τα κτήματα που αποτελούσαν το φέουδο διαμοιράστηκαν ανάμεσα στην εκκλησία της Κύπρου και στους χωρικούς. Τα κτίρια που οικοδομήθηκαν γύρω από τον μικρό Ναό μετατράπηκαν σε ανδρικό μοναστήρι και μεγάλο μέρος των κτημάτων «δωρίθηκε» στους μοναχούς.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, κατέστησαν το μοναστήρι πόλο έλξης για πολλούς μοναχούς με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μεγαλώσει πολύ. Ο μικρός Ναός γκρεμίστηκε και στην θέση του οικοδομήθηκε νέο καθολικό , αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο.
Ο πλούτος και η χλιδή που απόκτησε η μοναστηριακή κοινότητα, δεν άργησε να την τοποθετήσει στο επίκεντρο των Τούρκων ληστών και πειρατών, οι οποίοι σε επιδρομή τους, λεηλάτησαν την Μονή, σκοτώνοντας παράλληλα όλους τους μοναχούς. Το μοναστήρι μετατράπηκε σε αγροτικό αρχοντικό και η λιθόστρωτη αυλή του σε στάνη.
Προς τα τέλη της Τουρκοκρατίας η περιοχή εγκαταλείφθηκε από τους σφετεριστές της και ερημώθηκε. Πέρασαν πολλά χρόνια και μόλις στην αρχή του 21ου αιώνα, μετά από πρωτοβουλία των κατοίκων της Ορούντας αλλά και της εκκλησίας, η μονή αναστηλώθηκε και στελεχώθηκε με γυναικεία αδελφότητα.
Σήμερα, η μονή Αγίου Νικολάου, κτισμένη στην δυτική όχθη του ποταμού Περιστερώνα, μέσα στην πανέμορφη και τεράστια κοιλάδα που δημιούργησε ο ποταμός, έχοντας βόρεια την ασβεστολιθική οροσειρά του Πενταδακτύλου, νότια τον οφιολιθικό, επιβλητικό και πανέμορφο «σκελετό» του Τροόδους και δυτικά τις μεγάλες αρόσιμες εκτάσεις, αναπαλαιωμένη και ανακαινισμένη στην αρχιτεκτονική βάση των περασμένων αιώνων, σας περιμένει για να σας χαρίσει την απόλυτη ψυχική γαλήνη.
Αν ποτέ βρεθείτε στην λιθόστρωτη αυλή της, ο τόπος, αγγίζοντας την πραγματική ουσία της ζωής, που είναι η ιστορία, θα σας μεταφέρει πολλούς αιώνες στο παρελθόν.
