Στα νερά της νοτιοανατολικής Μεσογείου, υπάρχει ένα μικρό νησί που λέγεται Κύπρος. Κάποιος ποιητής το χαρακτήρισε σαν «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» και είχε απόλυτο δίκιο. Η Κύπρος όσο μικρή και αν είναι, οι ομορφιές της είναι τόσο πολλές και δυσανάλογες με το μέγεθος της. Χαρακτηρίζεται από ένα γεωλογικό ανάγλυφο μοναδικό στον πλανήτη, το οποίο προσδίδει σε κάθε γεωγραφική περιοχή του νησιού, μοναδικές ομορφιές. Κατοικείται δε από ανθρώπους που φέρουν έντονα ακόμα και σήμερα τα χαρακτηριστικά του Ξένιου Δία.
Μια τέτοια τοποθεσία βρίσκεται βόρεια της πόλης της Λεμεσού και ψηλά στα βουνά του Τροόδους στην γεωγραφική περιοχή της Πιτσιλιάς. Απέχει από την πόλη μόλις 30 χιλιόμετρα. Είναι το ορεινό χωριό Συκόπετρα. Πρόκειται για μικρό χωριό, «απλωμένο» σαν ευθεία γραμμή σε πλαγιά λίγο πιο κάτω από την κορυφή του βουνού.
Από τις παρυφές του χωριού ξεκινά παραπόταμος του Αρακαπά, ο οποίος σχηματίζεται από τις δεκάδες πηγές που υπάρχουν στις κατακόρυφες πλαγιές των βουνοκορφών που «περικυκλώνουν» το χωριό.
Η βαθιά ρεματιά, καλύπτεται πλήρως από πανύψηλα πλατάνια, σκλήδρους και άλλα υδροχαρή δένδρα και φυτά. Οι πλαγιές, σκαμμένες με κόπο, σχηματίζουν αναβαθμίδες και οι οποίες στο παρελθόν φιλοξενούσαν αμπελώνες και σήμερα φιλοξενούν καρυδιές, κερασιές, ροδιές και αμυγδαλιές.
Η αρχιτεκτονική του χωριού έχει αλλάξει μέσα στην μακραίωνη πορεία του. Μακριά από τα παράλια και τους επιδρομείς Μαμελούκους και άλλους πειρατές έκτιζαν τα σπίτια τους με πέτρα που τους χάρισε τόσο απλόχερα η φύση. Χαρακτηριστικό οικοδόμημα της τότε εποχής είναι ο ελιόμυλος. Ένα πραγματικά πανέμορφο μνημείο, που πιθανολογείται σαν ο πιο αρχαίος ελιόμυλος στο νησί. Η αλήθεια είναι ότι όμοιο του δεν έχουμε δει στην Κύπρο και μένει εκεί ανέπαφο περιμένοντας κάποιους να αποφασίσουν ποια θα είναι η πορεία του. Στα ανατολικά του χωριού, υπάρχουν μερικά σπίτια που «προδίδουν» την αρχιτεκτονική των αμέσως προηγούμενων αιώνων. Σπίτια κτισμένα με πέτρα ανάμικτη με πλίνθους. Αυτή την τεχνική οικοδόμησης δεν την βρίσκουμε πουθενά αλλού.
Στο κέντρο του χωριού, υπάρχει η εκκλησία Αγίου Δημητρίου η οποία αποτελεί την κύρια εκκλησία. Πρόκειται για σχετικά νέο οικοδόμημα και είναι κτισμένο σε βυζαντινό ρυθμό, σταυροειδής που δεν φέρει τρούλο. Είναι κεραμοσκεπής.
Λίγα μέτρα από την εκκλησία υπάρχει μια παλιά δεξαμενή από την οποία οι κάτοικοι πότιζαν και ποτίζουν ακόμη και σήμερα τα περιβόλια τους. Προχωρώντας βόρεια από την δεξαμενή, υπάρχει μία πολύ όμορφη τοποθεσία και η οποία φαίνεται να βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Μια βρύση, στην σκιά πανύψηλου πλατάνου, προσφέρει το νερό της στους ταξιδιώτες και ένα σημείο θέας προσφέρεται για παρακολούθηση μεγάλου μέρους της ρεματιάς, αφού αυτό βρίσκεται στην αρχή της και σε μεγάλο ύψος από αυτήν.
Περπατώντας στα στενά και έντονα ανηφορικά δρομάκια της Συκόπετρας, δεν μπορείς να μην προσέξεις τον κόπο και τον μόχθο που χρειάστηκε όλο αυτό το πέτρινο βουνό για να μετατραπεί σε κατάλληλο για κατοίκηση. Κάθε τετραγωνικό μέτρο, είναι σκαμμένο μέσα στον βράχο. Τα σπίτια κτισμένα με πέτρα που έβγαζαν από το βουνό. Το κάθε περιβόλι χρειάστηκε χιλιάδες ώρες δουλειάς για να φυτευτεί και πιο πολύ να καρπίσει.
Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την ιστορία του χωριού, θα πρέπει να «ταξιδέψουμε» στον χρόνο. Να πάμε πίσω στον καιρό που η Κύπρος ήταν διαιρεμένη σε 12 βασίλεια. Ο τότε οικισμός της Συκόπετρας, που δεν λεγόταν έτσι ακόμα, ανήκε στο Βασίλειο της Αμαθούντας και βρισκόταν στα σύνορα της με το Βασίλειο της Ταμασσού.
Η πανέμορφη κόρη του Βασιλιά της Ταμασσού, η Ναυσικά, συνήθιζε να ταξιδεύει μέχρι τα σύνορα και να ανεβαίνει στην κορυφή του βουνού που δεσπόζει ολόκληρης της κοιλάδας του ποταμού, περνώντας με την συνοδεία της, ατέλειωτες ώρες καλπάζοντας με τα άλογα τους. Πάνω σε ένα από αυτά τα νεανικά παιχνίδια, η βασιλοπούλα έχασε το πανάκριβο δακτυλίδι της. Της έπεσε από το δάκτυλο της και αυτή ανήμπορη να κάνει κάτι για να το πάρει, το παρακολουθούσε που κτυπώντας και αναπηδώντας πάνω στις τεράστιες πέτρες να χάνεται στα βάθη της ρεματιάς.
Η συνοδεία της ζήτησε τότε την βοήθεια των κατοίκων του οικισμού για να ψάξουν να βρουν το δακτυλίδι. Από την κορυφή η Βασιλοπούλα τους φώναζε. «Σηκώστε εκείνη την πέτρα», «σηκώστε την άλλη πέτρα». Ο Ήλιος κρύφτηκε πίσω από τις κορυφές των βουνών του Τροόδους και το δακτυλίδι δεν είχε βρεθεί. Απελπισμένη η πανέμορφη Ναυσικά πήρε τον δρόμο της επιστροφής προσπαθώντας να ξεχάσει το δώρο του πατέρα της και την αμύθητη αξία του.
Από την φράση της Ναυσικάς πήρε και ο οικισμός το όνομα του.
Για να φθάσει κάποιος στην Συκόπετρα, υπάρχουν πολλές διαδρομές. Οι δύο είναι καταπληκτικά όμορφες και έχουν αφετηρία από δύο διαφορετικές επαρχίες. Από Λευκωσία μέσω Παλαιχωρίου και από Λεμεσό μέσω της Γερμασόγειας. Οι δύο διαδρομές σας περνούν μέσα από πανέμορφους γεωλογικούς σχηματισμούς και δασικά συστήματα, μοναδικά για το νησί και θα σας χαρίζουν μοναδικές εμπειρίες και περιπέτειες.
