Το χωριό Ποταμιού, είναι ένα ακόμη χωριό που βρίσκεται στον επονομαζόμενο «δρόμο του κρασιού» και είναι κτισμένο ανάμεσα στα κρασοχώρια Μαλιά, Κισσούσα, Βάσα και Όμοδος, 39 χιλιόμετρα από την πόλη της Λεμεσού.
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο και γραφικό χωριό, με πετρόκτιστα σπίτια και λιθόστρωτα δρομάκια και το βλέπεις να «αναρριχάται» στην δυτική όχθη του ποταμού Χα- Ποτάμι. Έχει 36 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι φροντίζουν να διατηρείται η κοινότητα καθαρή. Σε κάθε γειτονία υπάρχουν δοχεία απόρριψης σκυβάλων με το έμβλημα του κοινοτικού συμβουλίου της Ποταμιού.
Ένα μικρό πάρκο, δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, αποτελεί χώρο σύναξης για τους περισσότερους ηλικιωμένους κατοίκους.
Στα στενά δρομάκια υπάρχουν πολλές βρύσες, από τις οποίες οι κάτοικοι προμηθεύονταν το νερό για τα σπίτια τους. Μία από αυτές είναι κτισμένη από την Κυπριακή Δημοκρατία, κάτι το οποίο δεν το είδαμε σε κανένα άλλο χωριό της περιοχής. Γενικά οι δημόσιες βρύσες πόσιμου νερού κτίστηκαν από τους Άγγλους την δεκαετία του 1950.
Η Ποταμιού, γέννησε και μεγάλωσε τον πολύ γνωστό πεζογράφο Νεόφυτο Ροδινό.
Στην Ποταμιού κατά τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, ζούσε ο Αγίος Μνάσωνας και από εκεί εξορμούσε σε περιοχές της Πάφου και της Λεμεσού, όπου και δίδασκε τον Χριστιανισμό.
Αργότερα οι κάτοικοι του χωριού, έκτισαν εκκλησία στον τόπο που έμενε ο Άγιος. Την εποχή της Τουρκοκρατίας, για να προστατεύονται από τις επιδρομές των Τούρκων, δημιούργησαν μια λαβυρινθώδη κατακόμβη. Πολλές στοές της είναι ακόμα ανεξερεύνητες. Σε μία από αυτές και σε μυστικό τόπο, κρύβεται ένα μέρος από το ιερό λείψανο του Αγίου. Η είσοδος της κατακόμβης βρίσκεται μέσα στον Ναό.
Στην κεντρική είσοδο της μεγάλης εκκλησίας Της Αγίας Μαρίνας, υπάρχει μνημείο του ήρωα του χωριού, που έχασε την ζωή του κατά την Τουρκική εισβολή του 1974. Το όνομα του είναι Χαράλαμπός Παναγή Ευαγόρου και ήταν 34 ετών.
Στα νότια του χωριού βρίσκεται ένα μικρό Ενετικό γεφύρι που αξίζει κάποιος να το επισκεφθεί. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν και μονοπάτια μελέτης της φύσης. Μιας φύσης που ο δημιουργός την έδωσε απλόχερα στην Ποταμιού. Παρατηρώντας το περιβάλλον θα δείτε μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων από τα τοπικά φυτά και θάμνους να ενώνονται με το χρυσοπράσινο χρώμα των αμπελώνων.
Τεράστιες εκτάσεις των πλαγιών των βουνών είναι «σπαρμένες» με αμπέλια. Μέχρι το 1990 η αμπελοκαλλιέργεια απασχολούσε το σύνολο των κατοίκων. Μετά την γνωστή απόφαση της τότε κυβέρνησης για εκρίζωση των αμπελώνων, οι κάτοικοι άρχισαν να μετοικούν στις κοντινές πόλεις αλλά και σε πιο μεγάλα χωριά, με αποτέλεσμα το χωριό να ερημωθεί και οι αμπελώνες να περιοριστούν στις εκτάσεις που βλέπουμε σήμερα.
Στην επίσκεψη μας, είδαμε πολλά σπίτια να αναπαλαιώνονται, γεγονός που καταδεικνύει ότι πολλοί από αυτούς που το εγκατέλειψαν για 2 δεκαετίες, επιστρέφουν.
Το όνομα του το χωριό το «πήρε» από τον ποταμό Χα-Ποτάμι.
