Το Νικητάρι είναι χωριό στην επαρχία Λευκωσίας και απέχει από την πόλη 45 χιλιόμετρα. Βρίσκεται νοτιοδυτικά από την πρωτεύουσα του νησιού και πολύ κοντά στην τοποθεσία όπου τον 11ον αιώνα άποικοι από την περιοχή Ασσίνη της Πελοποννήσου έκτισαν μικρό οικισμό. Από αυτό τον οικισμό, προήλθε πολύ αργότερα το Νικητάρι.
Τα σπίτια του χωριού «απλώνονται» σε περιοχές του δάσους Αδελφοί , οι οποίες δεν παρουσιάζουν απότομες και μεγάλες υψομετρικές διαφορές και σε περιοχές εκτός του δάσους που καλύπτονται από χαμηλή και άγρια βλάστηση. Το δάσος από τη μία και οι μεγάλες αρόσιμες εκτάσεις που βρίσκονται στην γεωγραφική επικράτεια του χωριού, το καθιστούν ιδανικό τόπο για μόνιμη κατοίκηση. Αυτός είναι και ο λόγος που το Νικητάρι κατάφερε να νικήσει την αστυφιλία, όχι μόνο συγκρατώντας τους κατοίκους του αλλά χρόνο με τον χρόνο να τους αυξάνει.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι κάτοικοι του ασχολούνταν αποκλειστικά με την γεωργία και την κτηνοτροφία, γι αυτό και βλέπουμε να υπάρχουν γύρω από αυτό αλλά και ανάμεσα στις γειτονιές του μεγάλες εκτάσεις που καλύπτονται με ελαιόδεντρα και αμυγδαλιές. Δεν λείπουν οι αρόσιμες εκτάσεις με σιτηρά και λαχανικά.
Περπατώντας στις γειτονιές του χωριού, βλέπουμε σπίτια που ανήκαν στο παλιό χωριό και τα οποία είναι κτισμένα με τον παραδοσιακό τρόπο και με την αρχιτεκτονική που συναντούμε στις πεδινές περιοχές του νησιού. Είναι σπίτια δύο ορόφων, κτισμένα με πλίνθους, τους οποίους κατασκεύαζαν στον χώρο της οικοδομής.
Ο τρόπος που τους κατασκεύαζαν ήταν απλός και πολύ φθηνός. Αφού αναμείγνυαν χώμα με άχυρο ή πολύ ψιλό χαλίκι, πρόσθεταν νερό και το «ζύμωναν». Στην συνέχεια τοποθετούσαν το μείγμα σε ξύλινο καλούπι που είχε διαστάσεις 40χ40χ5 εκατοστά και το άφηναν στον ήλιο να στεγνώσει, αφού πρώτα αφαιρούσαν με προσοχή το ξύλινο καλούπι για να μην ραγίσει ο πλίνθος.
Όταν αυτό στέγνωνε μετατρεπόταν σε δομικό υλικό, πολύ ανθεκτικό στις καιρικές συνθήκες και πολύ αντισεισμικό. Το κτίσιμο ήταν επίσης πολύ απλό, αφού δεν χρειαζόταν να υπάρχουν δοκοί και κολώνες. Τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο και τα ενοποιούσαν προσθέτοντας ανάμεσα τους, πηλό που είχαν ετοιμάσει με τα ίδια υλικά που ετοίμασαν τους πλίνθους. Με αυτό τον τρόπο, τα σπίτια γινόντουσαν πολύ ζεστά τον χειμώνα και πολύ δροσερά το καλοκαίρι αφού η τοιχοποιία ξεπερνούσε τα 40 εκατοστά σε πάχος.
Στο Νικητάρι είχαμε την ευκαιρία να δούμε την πιο πάνω τεχνική κτισίματος.
Στο κέντρο του παλιού πυρήνα βρίσκεται η εκκλησία που μέχρι πριν λίγα χρόνια αποτελούσε και τον κύριο Ναό του χωριού. Είναι αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Πρόδρομο και είναι κτισμένη με κροκάλες του ποταμού. Πρόκειται για πολύ παλιά μονόκλιτη Βασιλική που φέρει δίρριχτη κεραμοσκεπή στέγη και έχει τεράστιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Δυτικά του παλιού χωριού και στο κέντρο ραγδαία αναπτυσσόμενης περιοχής υπάρχει ο Ιερός Ναός Αποστόλου Ανδρέα. Πρόκειται για πολύ μεγάλο Ναό, σταυροειδή με τρούλο και φέρει δύο τεράστια καμπαναριά. Το μέγεθος του δεν είναι άσχετο με την συνεχή αύξηση των κατοίκων του χωριού.
Νότιοδυτικά και σε απόσταση 2700 μέτρων βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας της Ασίνου που αποτελεί το μοναδικό κτίσμα που απέμεινε από τον αρχαίο οικισμό της Ασσίνης. Πρόκειται για κτίσμα του 12ου αιώνα και συγκαταλέγεται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Διακόσια μέτρα πριν την εκκλησία της Παναγίας βρίσκεται ο εκδρομικός χώρος Ασίνου. Στην ίδια διαδρομή θα βρείτε το μονοπάτι μελέτης της φύσης Ασίνου - Άγιος Θεόδωρος καθώς και δύο πολύ καλά καφεστιατόρια.
Ανατολικά του παλιού πυρήνα και στην είσοδο του χωριού βρίσκεται το κοινοτικό πάρκο και μέσα σε αυτό το μνημείο πεσόντων της κοινότητας, το οποίο αποτελεί έναν μακρύ κατάλογο ονομάτων νέων ανθρώπων που έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς να χαιρόμαστε τις ομορφιές του νησιού μας, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ελευθερίας.
Το Νικητάρι μπορεί να αποτελέσει επαναλαμβανόμενο εκδρομικό προορισμό γιατί έχει να προσφέρει στον τομέα της ιστορίας, της θρησκεία, του πολιτισμού, του περιβάλλοντος και πάνω από όλα στις διαπροσωπικές σχέσεις μιας και οι άνθρωποι του είναι τόσο απλοί και καταδεκτικοί που είναι δύσκολο να σε αφήσουν να φύγεις χωρίς να σε φιλέψουν.
