Στα όρια δύο επαρχιών, της Λάρνακας και της Λεμεσού, βρίσκεται κτισμένο το χωριό Βάσα. Με το ίδιο όνομα υπάρχει και άλλο χωριό στην επαρχία Λεμεσού και για να μην «μπερδεύονται» οι κάτοικοι το ονόμασαν «Βάσα Κελλακίου». Το Κελλάκι είναι κεφαλοχώρι στην περιοχή αυτή.
Το χωριό είναι μικρό. Σε αυτό μένουν 70 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την παραγωγή Οσπρίων. Αυτό όμως, σε τίποτα δεν εμποδίζει τους φιλοπρόοδους κάτοικους, να μοχθούν και να φροντίζουν το χωριό τους. Σε μικρό λόφο και κάτω από το πυκνό φύλλωμα τεράστιων ευκαλύπτων, βρίσκονται κτισμένα τα γραφεία του κοινοτικού συμβουλίου.
Στον ίδιο χώρο και βόρεια, υπάρχει γήπεδο ποδοσφαίρου, το οποίο περιβάλλεται από μικρό δάσος ευκαλύπτων και μέσα σε αυτό υπάρχει ο εκδρομικός χώρος Βάσας. Ανατολικά και συνεχόμενα, υπάρχει μικρό παιδικό πάρκο, που εκτός από τα παιχνίδια, διαθέτει και χώρους με πολύ όμορφο και περιποιημένο γρασίδι. Μέσα στο κοινοτικό πάρκο, υπάρχει το δημοτικό σχολείο, με την παραδοσιακή βρύση, που υπήρχε σε όλα τα δημοτικά σχολεία πριν το 1960.
Σε προνομιούχα θέση στην είσοδο στο χωριό από την περιοχή των γραφείων του κοινοτικού συμβουλίου, υπάρχει ένα μνημείο της εργατικότητας των κατοίκων της Βάσας Κελλακίου. Ένα βαγόνι με τον αριθμό (5), πάνω στις ράγες, που για δεκάδες χρόνια κυλούσε και ανέβαζε στην επιφάνεια το μετάλλευμα, από τις υπόγειες γαλαρίες των ορυχείων της περιοχής.
Στο κέντρο του μικρού χωριού, στην ισοπεδωμένη κορυφή πολύ μικρού λόφου, υπάρχει κτισμένη εκκλησία, αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο. Πρόκειται για Βασιλική με ξύλινη και με κεραμίδια δίρριχτη στέγη. Είναι κτισμένη με πέτρα από τον ποταμό της περιοχής, τον Κουφκιό, ο οποίος χύνεται στον μεγάλο ποταμό τον Βασιλικό, όπως επίσης με πέτρα του ποταμού είναι κτισμένα και τα περισσότερα σπίτια.
Τα χρόνια που ετοιμαζόταν ο χώρος, όπου θα κτιζόταν ο Ναός, οι εργασίες σταμάτησαν ένεκα του ότι υπήρχε τεράστιος ογκόλιθος πολλών δεκάδων τόνων, που με τα μέσα της εποχής, δεν ήταν δυνατόν να μετακινηθεί αλλά και ούτε να τεμαχιστεί. Οι χωρικοί στενοχωρημένοι παράτησαν τις προσπάθειες τους και πήγαν στα σπίτια τους, μέχρι να αποφασιστεί ο νέος χώρος οικοδόμησης του Ναού.
Προσερχόμενοι στον χώρο την επομένη το πρωί, παρατήρησαν ότι ο ογκόλιθος είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε στην θέση που το άφησαν λίγες ώρες πριν. Κατά την διάρκεια της νύχτας είχε πιάσει βροχή. Έτσι πρόσεξαν ότι στο έδαφος υπήρχαν χνάρια από οπλές αλόγου. Τα ακολούθησαν και σε απόσταση 1500 μέτρων βόρεια, μέσα στην κοίτη του ποταμού και πολύ κοντά σε φυσική πηγή νερού, είδαν τον ογκόλιθο, στην κυριολεξία να ισορροπεί, στηριζόμενος σε ένα άλλο μικρό, πολύ μικρό σε σχέση με αυτόν βράχο.
Στο σημείο που ανάβλυζε το νερό, όταν τα πόδια του αλόγου πάτησαν, αυτά βυθίστηκαν στον βράχο μέχρι και ένα μέτρο. Στον χώρο υπάρχει μια τρύπα και οι χωρικοί λένε ότι αν βάλεις το χέρι σου μέσα, θα αντιληφθείς ότι μοιάζει με οπλή αλόγου.
Την μετακίνηση του ογκόλιθου την απέδωσαν σε θαύμα του Αγίου Δημητρίου και την πέτρα την ονόμασαν «Αγιόπετρα».
Στην βόρεια όχθη του ποταμού έκτισαν μικρό εξωκλήσι και το αφιέρωσαν στον Άγιο Δημήτριο, με έξοδα από κοπέλα κάτοικο του χωριού, η οποία θεραπεύτηκε από τον Άγιο μετά από πολύχρονη ασθένεια.
Μετά την τοποθεσία που βρίσκεται η Αγιόπατρα και το μικρό εξωκλήσι και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων, υπάρχει άλλο ένα εξωκλήσι. Αφιερωμένο στην Παναγία της Αγιόπετρας ή στην Παναγία την Βόσσιενα.
Το εκκλησάκι κτίστηκε από βοσκό κάτοικο της Βάσας, μετά από Τάμα που έκανε στην Παναγία. Ο Βοσκός είχε στην κατοχή του περισσότερα από χίλια πρόβατα. Οι στάνες του ήταν σκορπισμένες στις πλαγιές των λόφων που περιτριγυρίζουν το εκκλησάκι. Για κάποιο λόγο, τα ζώα του, άρχισαν να ψοφάνε. Όταν από τα χίλια του έμειναν μόνο επτά, το θανατικό σταμάτησε. Σε λίγα χρόνια ο αριθμός τους πάλι ξεπέρασε τα χίλια και πάλι άρχισαν να ψοφάνε. Πάλι του έμειναν επτά. Τότε παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει και σε αντάλλαγμα θα της έκτιζε Ναό. Πράγματι, το θανατικό σταμάτησε και ο βοσκός είδε τα πρόβατά του να αυξάνονται. Εκπληρώνοντας την υπόσχεση που έδωσε, έκτισε μικρό Ναό και τον αφιέρωσε στην Παναγία. Από τότε, όποιος είχε πρόβλημα με τα ζώα του, κατέφευγε για βοήθεια στο μικρό εκκλησάκι, έτσι ονόμασαν την Παναγία «Βόσσιενα».
